Gletsjer dag

Vrijdag 27 april 2012

Een gletsjer kijkt niet op een paar eeuwtjes meer of minder. Gedreven door de zwaartekracht gaat hij langzaam maar niets ontziend zijn weg. Dat maken we op uit het verhaal van onze gids Ardnr als we ’s ochtends op de Sólheimajökull tong van de Vatnajökull gletsjer staan. Aangezien deze tour niet geschikt is voor de kindjes, vermaken zij zich met tekenfilmpjes in Hof onder het wakende oog van onze vriendelijke hospita. Het weer is fantastisch vandaag. Samen met vier andere stellen prikken we ons met speciale spikes onder de voeten een weg over de gletsjer. Het gletsjerlandschap is bovenaan wit, maar wordt onderaan de berg zwart vanwege de lava as van de laatste uitbarsting. We lopen over reusachtige plooien en zien rivieren van smeltwater ontstaan in de ijskloven. Liggend op de grond drinken we prehistorisch water van sneeuw die duizenden jaren eerder is gevallen. We verkijken we ons telkens weer op de afstanden richting de berg. Wat in onze ogen een paar honderd meter lijkt, is al snel een kilometer of zes. In 2005 zijn op deze gletsjertong nog twee Duitse jongens verongelukt. Ze wilden zonder begeleiding een poging wagen om naar boven te gaan. Het enige wat lokale klimmers later van hen terug hebben gevonden is een stuk veiligheidskoord. De twee zijn nooit meer terug gevonden en bevinden zich waarschijnlijk ergens onder het ijs.

Als we terugkomen in Hof zitten de kindjes gezellig met hun IJslandse oppas aan de keukentafel met spaghetti. Om niets van deze stralende dag te missen rijden we meteen met hen door naar Jökulsárlón. Hier komt een gletsjertong uit in een lagune aan zee. Pas sinds een eeuw. Aan de andere kant is de afstand van de zee naar de voet van de gletsjer de afgelopen vijftig jaar gegroeid van 300 meter naar zes kilometer. De wegen van een gletsjer zijn ondoorgrondelijk. Een amfibie voert ons door de gletsjerlagune, die vol ligt met drijvende ijsschotsen. Het meer is zo surrealistisch dat er twee James Bond films zijn opgenomen: View to a kill en Die another day. Na de boottrip lopen we langs het kanaal dat de lagune verbindt met de zee. Hier horen en zien we het gletsjerwater kolken en verdringen de krakende ijsschotsen elkaar een weg richting zee. Aan het strand is het zwarte zand warm van de zon. We rusten even uit in de buurt van een snelweg voor zeehonden. Een voor een zwemmen ze langs ons door het kanaal. Aan de kustlijn spelen de kindjes verstoppertje tussen de aangespoelde ijsbrokken. Nooit gedacht dat we nog een echte IJslandse stranddag zouden meemaken.

Onderweg terug stoppen we nog even bij een van de uitzichtpunten die overal in IJsland worden aangegeven met een klavertje vier. Dit keer is het een gletsjertong die uitkomt op een gletsjermeer. Het uitzicht om ons heen is letterlijk niet te filmen. We eten vroeg op de avond in het enige restaurant in de omgeving dat is gebouwd in Oostblok-stijl met dito meubilair. We moeten nog even wachten totdat de keuken open gaat. Met bruin verbrande koppen zitten we ‘s avonds weer in ons huisje.