Spétses, de crisis ver achter ons

Maandag 20 juli 2015

Terwijl Ivich nog met shampoo in haar haren stond kwam er geen water meer uit de kraan. Bovendien was de elektriciteit uitgevallen. Onze eerste kennismaking met de Griekse crisis? Hadden de werknemers van de water- en elektriciteitsbedrijven het werk collectief neergelegd? Roger werd geadviseerd om zich dan maar te scheren en te douchen met duur bronwater uit de fles. Maar juist toen hij zich met twee plastic flessen in de douche begaf (‘als al die Grieken zo douchen is het geen wonder dat ze zoveel schulden hebben’), sprong de elektriciteit weer aan en was er weer water.

Na een luxe ontbijt en een kort bezoekje aan het kerkje tussen de wijnranken tegenover de ingang van onze villa, nam taxi Alex ons mee naar de haven van Piraeus. Om 13:30 uur zou onze boot vertrekken naar het eiland Spétses, onze eerste echte vakantiebestemming. We passeerden de troosteloze omgeving van Athene. Lege hotels, opgebroken wegen en gebouwen waarvan de bouwwerkzaamheden halverwege gestopt waren. De Griekse crisis leek vooral hard toe te hebben geslagen in Piraeus. Rondom het stadion van Olympiakos Piraeus was het één grote bouwput en ook de haven zag er armoedig uit.

Eenmaal aan boord op weg naar Spétses lieten we de crisis ver achter ons en voelden we ons een beetje op reis naar de Oriënt. Dat kwam vooral door de mierzoete muziekclips op de tv-schermen die in de passagiersruimte te zien waren. Het ene liefdesdrama volgde het andere op, steeds met dezelfde ‘Oosterse’ jengelmuziek met wanhopige mannen en vrouwen in de branding van de zee. Ondertussen meerden we aan bij verschillende Saronische eilandjes waar telkens weer passagiers uitstapten. Bij de sprookjesachtige haven van Hydra kwamen we even aan dek om de Efteling-baai onderaan de berg te bewonderen. De rest van de drie uur durende tocht brachten we lezend, slapend en kaartend door.

Op Spétses werd we beloond met Theo’s Studio. Een knus optrekje met een tuintje en verschillende huisjes vlakbij Spétses-stad. We trokken snel onze zwembroeken aan voor een duik in de nabije zee. Aan de overkant van het strand, het Griekse vasteland, zagen we blusvliegtuigen spectaculair af en aan vliegen om een bosbrand(je) te doven. En zoals het hoort op dit soort eilanden zagen we de zon ondergaan vanuit een lounge-tent met hippe muziek en aten we inktvis op het strand met onze voeten in het zand.