Het hart van de Peloponnesos

Zaterdag 24 juli 2015

Vandaag gingen we de bergen in. Busvervoer uitgesloten, dus we huurden een eenvoudige, enigszins gedeukte Ford Focus. We wilden nog een bezoek brengen aan de Palamadi-burcht, maar eenmaal boven op de parkeerplaats schrokken de hordes toeristen ons dermate af dat we snel weer de auto instapten. Door de treurige buitenwijken van Nafplio reden we richting het gebergte van de Peloponnesos. Pas na het oersaaie stadje Megalopoli werd de rit interessant. We reden over smalle weggetjes door een bloemrijk, heuvelachtig landschap. Bijna on-Grieks, ware het niet dat de gebruikelijke jengelmuziek op de radio ons in lokale sferen hield.

Op verzoek van de kindjes moest ons nieuwe adres een zwembad bevatten. Guesthouse Elaion in het bergdorpje Elinniko voldeed ruimschoots aan hun eisen. De mooie oude boerenhoeve met dikke muren had niet alleen een prachtig zwembad, maar ook een trampoline en, voor de ouders, een prieeltje voor de schaduw. Daar tussendoor liepen ganzen, kippen en honden. Een Pakistaan die slecht engels sprak liet ons de ruime kamers zien en we besloten twee nachten te blijven.

Na onze siësta in het zwembad en het prieeltje, gingen we tegen de avond het hart van de Peloponnesos verkennen. Het bergdorp Stemnitsa overtrof in alles onze verwachtingen. In historisch opzicht, want ook Stemnitsa bleek in 1821 hoofdstad geweest van het nieuwe Griekenland. Weliswaar maar 12 dagen, maar toch voldoende om een rol te spelen in onze onverwachte reis door het moderne Griekenland (zie ook ons verslag van Nafplio). We lieten dat tot ons doordringen op het pleintje tussen de Tric Traccende oude mannetjes. Daarna wandelden we nog even door totdat we bij een magnifiek uitkijkpunt uitkwamen. Daar werden onze verwachtingen ook in schoonheid overtroffen. Aan de ene kant keken we uit op de bergen van de Peloponnesos, aan de andere kant lagen de rode huisjes van Stemnitsa schilderachtig tegen de berg aan geplakt.

Weer terug in Elinniko wandelden we naar het dorpsplein waar we bij een van de twee tavernes van het dorp lekker aten. De hele avond streng bewaakt door Johnny en Ruby, de twee honden van ons Guesthouse, die iedere passant die ook maar enigszins bij ons tafeltje in de buurt kwam, woest wegblaften.