Servische dag op Corfu
Door: Roger
Blijf op de hoogte en volg Roger en Ivich
01 Augustus 2015 | Griekenland, Kérkyra
Zaterdag 1 augustus 2015
In de winter van 1915 stierven 240.000 Serviërs in de Albanese bergen. Van kou, honger, uitputting en van aanvallen van Albanese stammen. Het Servische leger was op de vlucht geslagen voor de Oostenrijk-Hongaarse, Duitse en Bulgaarse legers die in oktober 1915 gezamenlijk Servië overrompelden. Uiteindelijk zouden ongeveer 150.000 Serviërs deze barre tocht door Montenegro en Albanië overleven. Zij kwamen aan op Corfu, meer dood dan levend. Vergeten geschiedenis van een eeuw geleden. Behalve dan in het Servisch Museum, tevens Servisch consulaat, in Corfu-stad. In de zinderende ochtendhitte bezochten we dit museum oude stijl samen met een groepje Servische jongeren. Vergeelde foto’s aan de muur, enkele poppen in Servisch uniform en overal toelichting in Servisch cyrillisch schrift, waardoor we lekker weinig hoefden te lezen en snel klaar waren. Maar dat maakte het allemaal niet minder tragisch, deze Servische odyssee.
Toen we het museum uitkwamen stond Zjelko Popovic al hoopvol op ons te wachten. Hij liet Roger boeken en films zien, en strooide met Servische namen waarvan alleen Princip en Pasic bij Roger bekend in de oren klonken. We werden overladen met geschenken (Roger twee DVD’s en de kindjes Servische magneetplakkers). De ontmoeting van de kleinzonen van twee strijdende partijen van weleer werd een eeuw later beklonken met een handdruk en, natuurlijk, Slivovice (het was 12 uur ’s ochtends, maar alles voor de goede vrede).
In de haven van Corfu lag daarna een pondje te wachten dat ons naar het eilandje Vido zou brengen. Op dit kleine ‘slangeneiland’ voor Corfu-stad werden in 1916 de gevluchte Servische soldaten verpleegd. Na de oorlog werd op het eiland een mausoleum opgericht voor 1.232 Servische slachtoffers. Ze worden nog steeds geëerd, getuige de Servische vlag in de mast van het pondje dat ons naar Vido bracht. In het mausoleum lag veel nadruk op de Servische nationale identiteit. Verschillende potten met Servische aarde stonden uitgestald op een Servisch altaar, naast iconen, foto’s van oud-strijders en flesjes Slivovice. Buiten het mausoleum was nog een plaquette ter ere van de blauwe begraafplaats: de zee.
De laatste halte van onze Servische dag was op het vasteland bij Gauvia. Daar bezocht Roger het monument bij de plek waar het gedecimeerde Servische leger op 6 januari 1916 aan was gekomen op Corfu. De rest van de middag kwamen we bij van de enorme hitte in een hippe strandtent met zwembad die in een baaitje lag. ’s Avonds aten we in ons eigen appartement. Voor de salade werden de kindjes erop uit gestuurd om citroenen, abrikozen en limoenen te plukken uit de bomen van ons complex.
In de winter van 1915 stierven 240.000 Serviërs in de Albanese bergen. Van kou, honger, uitputting en van aanvallen van Albanese stammen. Het Servische leger was op de vlucht geslagen voor de Oostenrijk-Hongaarse, Duitse en Bulgaarse legers die in oktober 1915 gezamenlijk Servië overrompelden. Uiteindelijk zouden ongeveer 150.000 Serviërs deze barre tocht door Montenegro en Albanië overleven. Zij kwamen aan op Corfu, meer dood dan levend. Vergeten geschiedenis van een eeuw geleden. Behalve dan in het Servisch Museum, tevens Servisch consulaat, in Corfu-stad. In de zinderende ochtendhitte bezochten we dit museum oude stijl samen met een groepje Servische jongeren. Vergeelde foto’s aan de muur, enkele poppen in Servisch uniform en overal toelichting in Servisch cyrillisch schrift, waardoor we lekker weinig hoefden te lezen en snel klaar waren. Maar dat maakte het allemaal niet minder tragisch, deze Servische odyssee.
Toen we het museum uitkwamen stond Zjelko Popovic al hoopvol op ons te wachten. Hij liet Roger boeken en films zien, en strooide met Servische namen waarvan alleen Princip en Pasic bij Roger bekend in de oren klonken. We werden overladen met geschenken (Roger twee DVD’s en de kindjes Servische magneetplakkers). De ontmoeting van de kleinzonen van twee strijdende partijen van weleer werd een eeuw later beklonken met een handdruk en, natuurlijk, Slivovice (het was 12 uur ’s ochtends, maar alles voor de goede vrede).
In de haven van Corfu lag daarna een pondje te wachten dat ons naar het eilandje Vido zou brengen. Op dit kleine ‘slangeneiland’ voor Corfu-stad werden in 1916 de gevluchte Servische soldaten verpleegd. Na de oorlog werd op het eiland een mausoleum opgericht voor 1.232 Servische slachtoffers. Ze worden nog steeds geëerd, getuige de Servische vlag in de mast van het pondje dat ons naar Vido bracht. In het mausoleum lag veel nadruk op de Servische nationale identiteit. Verschillende potten met Servische aarde stonden uitgestald op een Servisch altaar, naast iconen, foto’s van oud-strijders en flesjes Slivovice. Buiten het mausoleum was nog een plaquette ter ere van de blauwe begraafplaats: de zee.
De laatste halte van onze Servische dag was op het vasteland bij Gauvia. Daar bezocht Roger het monument bij de plek waar het gedecimeerde Servische leger op 6 januari 1916 aan was gekomen op Corfu. De rest van de middag kwamen we bij van de enorme hitte in een hippe strandtent met zwembad die in een baaitje lag. ’s Avonds aten we in ons eigen appartement. Voor de salade werden de kindjes erop uit gestuurd om citroenen, abrikozen en limoenen te plukken uit de bomen van ons complex.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
