Melangolisch triest Triëst

Maandag 31 juli 2017

Onze aankomst in Italië maakten we voornamelijk in het donker mee. De trein vanuit Villach reed door vele tunnels voordat we aankwamen in Udine. In ons half uurtje overstaptijd konden we de verleiding niet weerstaan om in een straatje vlakbij het centraal station onze eerste espresso achterover te slaan. Van het koffiemerk Julius Meinl nog wel, de geboren Graslitzer die in 1862 een koffiezaakje was begonnen in Wenen en uitgroeide tot de Douwe Egberts van Oostenrijk-Hongarije.

Daarna reden we over het rotsige Karst-gebergte naar Triëst, een eeuw geleden nog de vierde stad van Oostenrijk-Hongarije, na Wenen, Boedapest en Praag. Een bronzen Sissi stond al op ons te wachten bij het centraal station. Omdat de familie Koopman dinsdag ook naar Triëst zou komen had Ivich op internet een groot appartement gevonden in het centrum van de stad. Bepakt met rugzakken wandelden we door de carrévormige straten langs de statige herenhuizen uit de belle époque. In één van die panden was onze Habsburgse residentie gevestigd. Compleet met twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken, een grote huiskamer en een Jugendstil balkonnetje.

Wie het Triëst wil beleven uit de Habsburgse tijd, moet met het hoofd in de nek door de straten lopen. Vanaf de voorgevels van de statige herenhuizen schittert de pracht en praal van een eeuw geleden. De vele verschillende kerken geven het multi-etnische karakter van de stad weer. Om ons Weense gevoel nog meer te cultiveren bestelden we een espresso op het terras van een van de vele koffiehuizen die de stad tot het Wenen aan zee maken. Daarna liepen we langs kledingwinkels die dirndl jurken en lederhosen verkochten en langs de zogenaamde ‘Buffets’, de Habsburgse versie van de tapas-bar waar je bordjes met vele verschillende soorten ham met zuurkool kon bestellen. Op het grote Piazza Unita d’Italia zagen we een standbeeld van een Italiaanse soldaat die de zee uit kwam om Triëst te veroveren in november 1918. In de Via di Cavana, de Korte Putstraat van Triëst, gingen de meeste restaurantjes pas na 21 uur open. Omdat we nog steeds op West-Europese etenstijd leefden bestelden we bij een Trattoria diverse lekkernijen die we in onze Habsburgse residentie warm maakten.

Dinsdag 1 augustus 2017

Een eeuw geleden nog de belangrijkste havenstad voor Midden- en Oost-Europa, tegenwoordig een stad in de blinde darm van Italië, weggestopt tegen de Sloveense grens. Een stad met een groot verleden, maar een onbeduidend heden. En juist dát gaf Triëst zo’n mooi melancholisch, triest karakter. In koffiehuis Tommasseo herbeleefden we de 19e eeuw met een ‘caffè shakerato’, onze favoriete kopje espresso in geblenderd ijs. De prijs was er dan ook naar, maar die was in ieder geval niet hoger dan de schade van al het glaswerk dat een ober een paar meter bij ons vandaan liet vallen van zijn dienblad. Ivich snelde nog toe om hem te helpen, maar toen was de meeste schade al geleden.

Daarna was het shopping time voor Ivich en de kinderen terwijl Roger op WO I onderzoek uitging. Een lokale bus bracht hem in een buitenwijk op het Cimitero de Sant’ Anna, de oude begraafplaats van Triëst. Tussen de monumentale Italiaanse, maar ook Sloveens/Kroatische familiegraven vond hij een bescheiden monument voor de Italiaanse gevallenen in WO I. Even verderop lag een gedenksteen voor ene Paul Kathrein, overleden in 1920 ‘Sekretär des Oster Lloyd’ (van de Oostenrijks-Hongaarse Lloyd, tot 1918 de grootste rederij van Europa). Maar de échte ‘ontdekking’ vond hij een begraafplaats verder, op de ‘Cimitero Ex Militare’. Aan de rand van die begraafplaats lagen vele verwilderde familiegraven van de K.u.K. Kriegsmarine die Triëst als uitvalsbasis had. Van Marine Ober Commissär Franz Lacheiner tot K.u.K. Obermachinenleiter Jen Jensen.

In de Giardino Pubblico Muzio Tommasini, het volkspark als volgende prettige erfenis uit het verleden, was het gezin weer herenigd. Op een bankje in de schaduw kwamen we bij van de warme stad. Nét toen we voor een shakerato in koffiehuis San Marco zaten, kregen we een berichtje dat Arthur en Annemieke gearriveerd waren. We namen onze Zwitserse vrienden mee op een uitgestippelde toch langs ‘Buffeti’, waar we genoten van de Habsburgse keuken van Triëst: een bord met vele soorten ham en in Buffet Da Pepi een broodje koeientong met mierikswortel en mosterd. We aten aan een lange tafel bij Mascalzone Latino en dronken onderweg naar ons appartement nog wat bij de kleine, charmante Redbridge bar waar een leuk bandje optrad. Geheel in Habsburgse stijl sloten Arthur en Roger de zwoele avond af in een Triëstijns Brauhaus.

Woensdag 2 augustus 2017

De heerlijke avond in Triëst had Arthur en Annemieke overtuigd om nog een extra nachtje te blijven. En dus deden we lekker lang over het ontbijt en zaten we rond 12 uur in San Marco voor onze shakerato’s. Daarna maakten we een wandeling omhoog naar de San Guisto Martire kathedraal, die te bereiken was via de Scala dei Gigante, een gigantisch trappenstelsel uit 1907. In het Parco della Rimembranze (met opmerkelijk veel WO I objecten) sprongen de kindjes ter verkoeling een fontein in.

’s Middags nam Annemieke de kindjes mee uit shoppen en gingen Ivich en Roger met de bus naar het Museo di Guerra per la Pace Diego de Henriquez. Op een bedrijventerrein in een buitenwijk van Triëst waren zij de enige toeristen die door de prettig uit de hand gelopen verzamelhobby van Diego de Henriquez mochten lopen. Nog nooit zoiets gezien. De begrafeniskoets van Franz-Ferdinand en Sophie, die op 2 juli 1914 in Triëst aankwam, een uniformjasje van Franz-Josef, een Italiaans Houwitzer kanon dat zo groot was dat het in vier kolossale transportwagens stond opgesteld en nog veel, veel meer. Op de eerste verdieping van het complex was een tentoonstelling van de ingewikkelde en bloedige geschiedenis van Triëst na 1918. Terug in de oude stad was het weer borreltijd! We bezochten verschillende terrassen en aten in Joia, een voortreffelijk visrestaurant dat Annemieke had ontdekt.