Doch Graslitz lebt

Vrijdag 18 augustus 2017

Zoals zo vaak eindigde onze vakantie aan de Main, halverwege Duitsland. Deze keer in Aschaffenburg, het meest noordelijke puntje van Beieren. Om daar te komen toerden we dwars door Oostenrijk, via Innsbruck, naar München. In onze eigen coupé konden we bij de Brenner-pas ongestoord Henk Wijngaards ‘Met de vlam in de pijp’ uit onze box konden laten schallen.

In Aschaffenburg voelden we ons alweer een beetje thuis. Niet alleen vanwege de slagregen die er viel toen we er aankwamen maar vooral omdat Roger hier in 2011 al een keer eerder was geweest. Aschaffenburg had zich na de tweede wereldoorlog opgeworpen als ‘Patenstadt’ van Graslitz, de Boheemse stad waar de familie Rossmeisl vandaan komt. Om die reden was er een ‘Gedenk- und Informationsraum der Graslitzer’ gevestigd. Reden genoeg om het deze keer met Ivich en de kindjes te bezoeken. Uit historisch besef.

Hotel B&B was schoon, goedkoop, had een familiekamer en lag op loopafstand van het Hauptbahnhof. Dat we vanuit onze kamer uitkeken op een mistroostig bedrijventerrein namen we deze keer maar op de koop toe. Via een wandeling door de binnenstad kwamen we bij Schloss Johannisburg, prachtig gelegen op een heuvel aan de Main. Iets verderop was Brauerei Gaststätte Schlappeseppel een onverwacht hoogtepuntje van onze terugreis. Aan een lange tafel naast de koperen brouwketel genoten we van Bier und Bratwurst en de gezellige drukte.

Zaterdag 19 augustus 2017

Het Graslitzer Gedenkraum bevond zich in het Natuurmuseum van Aschaffenburg. Om toegang te krijgen had Roger contact opgenomen met het Graslitzer Heimatverband. Die hadden mevrouw Sattler ingeschakeld om een persoonlijke rondleiding te geven. Een kwartier te vroeg meldden we ons bij de portier van het natuurmuseum, een man met een heel groot hoofd. Hij opende alvast de deur van het Gedenkraum voor ons en bood tegelijkertijd aan om gratis het Natuurmuseum te bezoeken, waarvoor we beleefd bedankten.

Mevrouw Sattler was geboren in 1934 en was negen jaar ten tijde van de verdrijving van de Duitstaligen uit Sudetenland. Ze woonde in Schwaderbach, een bergdorpje nabij Graslitz dat tegenwoordig de Tsjechische naam Bublava draagt, en kon zich nog veel herinneren uit haar Boheemse jeugd. Ze had maar een uur de tijd om ons door de rijke geschiedenis van Graslitz te loodsen. Ondertussen telkens onderbroken door de portier die steeds hardnekkiger aan bleef bieden om toch ook eens een kijkje te komen nemen in zijn natuurmuseum. Er ontstond een koddige situatie waarbij de kindjes natuursteentjes cadeau kregen als lokkertjes voor dat bezoek aan zijn onbevolkte museum. Ondertussen ging mevrouw Sattler onverdroten door met de toelichting van allerlei Graslitzer museumstukken. Hoe klein ook, dit Boudewijn Büch-museumpje bood een prachtig kijkje in de muziekstad die Graslitz ooit was geweest. Ondanks de vele onderbrekingen van de portier, over wie we inmiddels tegen elkaar fluisterden dat hij toch wel erg weinig hersens had voor iemand met zo’n groot hoofd.

Toen het uur om was ging de portier ineens op zijn strepen staan. Hij moest het museum resoluut sluiten ‘omdat hij moest lunchen’. Na afscheid te hebben genomen van mevrouw Sattler en de portier te hebben beloofd dat we zijn museum de volgende keer écht zouden bezoeken, liepen we door naar een parkje waar het Graslitzer Gedenkteken ‘Doch Graslitz lebt’ stond. Onze laatste missie van de vakantie was om een pak Reibekuchen te kopen. Terwijl Ivich en de kindjes zich klaarmaakten voor vertrek, slaagde Roger er in de derde supermarkt op het allerlaatste moment in om deze Boheemse lekkernij in te slaan. Vroeg in de avond kwamen we aan op Den Bosch CS waar opa en oma Hoffman ons aan het spoor op stonden te wachten.