Te ziek voor de Parel van de Oriënt

donderdag 19 juli 2018

Terwijl Ivich bij de zieke Franz bleef, gingen Ivelien en Roger in de haven van Kuala Besut op jacht naar WiFi en eten. In Café April vonden ze een goede stek om tot het vertrek naar Penang neer te strijken. We hadden vier relaxte uurtjes voordat onze nachtbus 's avonds zou vertrekken. Dat was ook fijn voor Franz, die nog steeds koorts had. De aardige eigenaresse uit Myanmar legde voor hem een mat op de grond waarop hij, midden in het restaurant, in een diepe slaap viel. De rest van het gezin kon, ingeparkeerd tussen alle bagage, uitgebreid eten en drinken. In een Chinees restaurant op de grond slapen, het ultieme backpackersgevoel!

Om 21:00 uur vertrokken we voor onze grote sprong van Oost- naar West-Maleisië. De stoelen van de nachtbus zaten comfortabel, maar slapen ging er moeilijk in. Bovendien moest Franz midden in de nacht plotseling een grote boodschap doen en er was geen WC in de bus. Roger alarmeerde daarop de chauffeur, die op de stoffige weg door de jungle eerst een plek moest vinden waar hij kon stoppen. Uiteindelijk kon Franz zijn behoefte midden in de Maleisische jungle langs de weg doen, terwijl Roger hem vasthield. Even verderop stopte de bus bij een 'wegrestaurant' dat vol zat met Maleisiërs die allemaal aan het eten waren alsof het drie uur 's middags in plaats van 's nachts was. Zodra de bus stilhield moest Franz weer nodig. Zo erg zelfs dat hij geen tijd had om zijn schoenen aan te trekken. Op sokken liep hij met Roger door een drukke en natte Maleisische mannen WC, waar men water in plaats van WC-papier gebruikt. Wonder boven wonder haalden we het net, maar van een onbezorgde reis was geen sprake meer.

Na een slopende nacht kwamen we om 06:00 uur aan op Penang eiland, vroeger ook wel de Parel van de Oriënt genoemd. Dat konden wij er nog niet uit opmaken, daarvoor waren we te vermoeid. Bovendien voelde Roger zich inmiddels ook niet lekker. We namen een taxi en kwamen veel te vroeg, om 06:40 aan bij ons Spices Hotel in George Town, waar niet open werd gedaan. Er zat niets anders op dan vóór het hotel op onze bagage te slapen. Dat duurde een half uur, waarna we gelukkig veel vroeger in onze prachtige, luxe kamer mochten.

Roger en Franz kwamen hun bed 24 uur ook niet meer uit. Roger bleek besmet met hetzelfde virus dat Franz ook te pakken had gehad (waarschijnlijk omdat hij in de bus uit dezelfde waterfles had gedronken). Voordeel was wel dat ze gezellig samen uit konden zieken in een goed bed. Terwijl het zwakke geslacht een gat in de dag sliep, gingen de meiden samen de stad verkennen.