München: de moeite Wörth!

De Wörthsee is het kleinere broertje van de Ammersee en de Starnbergsee en staat bekend als het meer met het helderste water van Beieren. Bovendien is het er rustiger en minder protserig dan bij de andere meren nabij München. We belandden in Florianshof, een oerdegelijk familiepension in Steinebach am Wörthsee. Florianshof werd bestierd door een familie uit een oud brandweergeslacht, getuige de unieke verzameling van oude, blinkende brandweerhelmen die in de gang van het pension in vitrinekasten stonden opgesteld.

Eenmaal dobberend in de Wörthsee spoelden we de lange autorit van ons af. Toen we fris en wel op pad wilden gaan voor het avondeten, troffen we onze auto aan met een lekke band. En zie dat dan maar eens op te lossen als handigste man van Den Bosch! Waarschijnlijk stonden we er zo hopeloos bij te kijken, dat een hele aardige Duitser van een paar huizen verderop ons onmiddellijk kwam helpen. Terwijl deze held met krik in de weer ging, mocht Roger de boutjes aangeven en zette Ivich de gevarendriehoek uit. Binnen twintig minuten was de klus geklaard. We hadden zelfs nog tijd om te eten bij restaurant Paradieswinkel aan de Wörthsee, een naam die volledig werd waargemaakt bij het ondergaan van de zon.

Je zou denken dat ze niet meer bestaan in het moderne Duitsland. Terwijl Ivelientje en Roger aan het einde van de lege steiger wat lummelden om het water in te springen, kwam hij boos aangelopen. Toen die legendarische zin: ‘Das war mein Platz’! Zijn handdoek lag inderdaad nog uitgespreid op de steiger… Ze bestaan dus nog, de Duitsers van de oude stempel. De rest van de ochtend was overigens perfect verlopen: de lokale garage had onze band zo snel gerepareerd dat er nog tijd overbleef voor een bonusduik in de Wörthsee voordat we met de S-Bahn naar München zouden reizen.

München. Hot town, summer in the city. Daarom deden we wat iedereen zou moeten doen om optimaal van deze prachtige stad te genieten: we fietsten langs de verkoelende Isar richting de Englischer Garten. Onderweg stopten we nog even op de Marienplatz bij het Rathaus, waar we een ontroerend tafereeltje zagen: een meisje met Russische vlag om haar middel en eentje met een Oekraïnse vlag hielden een bordje voor zich omhoog met de tekst ‘Hugs for free’. Niet dat Roger nou meteen van de gelegenheid gebruikt maakte, maar ontwapenend was het wel, zeker gezien de gebeurtenissen in Oost-Oekraïne later die week…

We fietsten, Franzje met zijn ‘aanhangfiets’ achter Roger, langs de kolkende Isar en genoten van de schaduw die deze groene zone ons voortdurend bood. Onderweg realiseerden we ons dat we eigenlijk langer in München hadden moeten blijven. Dan hadden we een bezoek kunnen brengen aan het Deutsches Museum, een duik kunnen nemen in een rustige zijtak van de Isar of de hele dag kunnen badderen in Müller’sches Volksbad. Nu moesten we doorfietsen naar Englischer Garten, waar we rond het middaguur onze welverdiende liter bier dronken in de Biergarten van het Seehaus. In het grootste stadspark van Europa leek het wel of heel München een dag vrij had genomen: iedereen zat onbezorgd bier te drinken of te lummelen in het park.

Daarna gingen de dames ‘shoppen’ terwijl de heren in het Sudetendeutsches Museum een expositie bezochten van oude foto’s van Franz-Ferdinand en Franz-Josef. Zijn naam zou anders doen vermoeden, maar Franz-Eduard was al snel uitgekeken op dit prachtig reisje terug in de tijd. Daar stond tegenover dat hij een half uurtje later mocht spelen in de Biergarten van Augustiner Bierkeller, waar we met Ivich en Ivelien hadden afgesproken. Terwijl Roger wachtte, legde een oude Münchener aan hem uit dat de speeltuin waar Franzje speelde tot in de jaren twintig van de vorige eeuw gebruikt was als fusilladeplek. Dat was ook de reden waarom er geen muziek mocht worden gespeeld, waarna men er maar een kinderspeelplaats van had gemaakt. Tussen duizenden andere gasten op een terrein van minstens acht voetbalvelden groot (de Korte Putstraat op een zomerse zaterdagavond zou er schril bij afsteken) aten we ons half haantje en dronken we onze laatste liter. Met het voornemen om snel weer terug te keren naar deze heerlijke stad, namen we de S-Bahn terug naar Steinebach.