Port aan de Douro

11 - 12 augustus 2022

Het naamloze berggehuchtje waar onze fazenda gevestigd was bestond uit twee kronkelweggetjes en een paar huizen, waarvan het merendeel letterlijk uitgestorven: de eigenaren waren overleden en hadden hun huizen onbeheerd achter gelaten. Toen we er ’s ochtends een wandelingetje door maakten, kwam een omaatje op haar balkonnetje naar buiten met een vooruitgestoken mes. Niets aan de hand, ze bleek in de keuken bezig te zijn met eten voorbereiden. Wel gaf ze haar zoon van middelbare leeftijd ervan langs omdat hij in deze hitte geen hoed op had gezet. Een Portugees Carla en Frank van Putten-tafereeltje.

Het Douro-gebied had zijn UNESCO-status te danken aan de prachtige terrasstructuur van wijnranken op de hellingen van de bergen. Op één van die terrassen lag ons verkoelende zwembad, waar we het heetste gedeelte van de dag in en aan doorbrachten. Pas in de namiddag gingen we erop uit. Eenmaal beneden in het dal reden we langs de Douro naar Pinhăo, verzamelplek voor de vele Rabelos, de vrachtboten die de port verder transporteerden naar de kelders in Porto.

In Pinhăo stapten we op een Rabelo, een soort platte ‘sampan’, die ons een paar kilometer mee nam op de kronkelende Douro. Ondanks de drukte op de boot genoten we van het uitzicht op dit miniatuurtreintjeslandschap met groene wijnterrassen en daartussen de grote witte villa’s van de wijnquinta’s. Des te beter smaakte het dure wijntje op het terras van het statige Quinta de Bomfim, dat we na het boottripje naast de beroemde Eiffel-brug van Pinhăo dronken. Toen we na een slingerrit weer helemaal boven in Armamar waren, was ‘Mira O Douro’ het enige restaurant waar we nog terecht konden. Het bood uitsluitend lokale gerechten. Voor het eerst sinds onze reis naar Brazilië aten we weer eens ‘Feijoada’, de traditionele Portugese bonensoep met stukken worst. Daarna volgde een keur aan malse stukken (wild) varkensvlees.

De volgende dag wilden we voor een portproeverij naar een echte Quinta rijden. De omgeving was nog steeds adembenemend, en dat kwam niet alleen door het uitzicht. De smalle kinderkopweggetjes langs steile hellingen en diepe ravijnen die ons Fiatje moest bevechten om bij enkele wijnquintas te komen, maakten het een spannende onderneming. Uiteindelijk viel onze keuze op Quinta da Pacheca, lieflijk gelegen in het dal aan de Douro. Terwijl een trouwfeest gaande was in de tuin van de quinta, raakten Ivich en Roger onder de platanen van het terras in de ban van de portwijnen. We sloten ons bezoek af met een korte wandeling door het wijnveld van Pacheca.