Het eilandgevoel van Cies

15 -19 augustus 2022

Voor de derde keer in onze vakantie stonden we op de luchthaven van Porto. Dit keer om ons Fiatje weer in te leveren. En om de internationale bus te nemen naar het Spaanse Vigo, onze volgende bestemming. Dat lukte allemaal maar nét, want het Portugese autoverhuurbedrijfje lag buiten de luchthaven en het duurde even voordat een transitbusje ons weer terug had gebracht. Na een ontspannen busreis langs het gebergte van de Portugees-Spaanse grens, kwamen we aan in de Keltische havenstad Vigo. Aan de boulevard hadden we een kamer in een bescheiden hotel gereserveerd.

Vigo was voor ons een tussenstop naar de Cies-eilanden. Aangezien we in Spanje waren, wilden we een tapastoer maken langs verschillende bars. Daar kwam echter weinig van terecht omdat de meeste bars ’s middags gesloten waren. Bovendien begon het te regenen, waardoor onze eerste kennismaking met Vigo in het water viel. ’s Avonds kwamen we er echter achter dat deze rauwe havenstad zoals Tilburg was: je moest de stad eerst een beetje leren kennen om er de schoonheid van in te kunnen zien. De barretjes aan de steile straatjes van de oude stad waren gezellig en de tapas met witte wijn smaakten goed. In de toeristische Calle de las ostras sloten de avond af met oesters.

Vanuit de regenachtige haven van Vigo bracht een ferry ons naar de Cies-eilandengroep, 40 kilometer uit de kust in de Atlantische oceaan. Ons paradijsje voor de komende dagen bestond uit twee eilandjes, Monte Agudo en Faro, die verbonden waren door Playa de Rodas, ook wel verkozen tot het mooiste strand ter wereld. Op Faro was één camping, waar we een gezinstent hadden gehuurd. De regen hadden we bij aankomst op het vasteland gelaten. Het was zonnig genoeg om een wandeling te maken naar de vuurtoren, het hoogste punt van Cies. ’s Avonds gaven we ons over aan de campingcultuur: met een dienblad uren in de rij van de kantine staan voor een te dure maaltijd. Daar stond tegenover dat we na het eten in de campingbar de edele kunst van het toepen gevonden hadden. Met een ruisende zee op de achtergrond was het goed slapen in onze tent.

De overige dagen op Cies verliepen zoals we ons die hadden voorgesteld: ontspannen, overzichtelijk en vooral heel zonnig. ’s Ochtends onze koffie in de campingbar, ’s middags luieren aan het strand en ’s avonds een biertje bij zonsondergang. Alleen het eten was telkens anders, in stijgende lijn. We ontdekten dat we bij de steiger, als de laatste boot naar het vasteland was vertrokken, heerlijk konden borrelen en eten. Daarbij moesten we overigens wel waakzaam zijn voor agressieve meeuwen. De laatste avond bleek er zelfs nog een derde restaurant op het eiland te zijn waar we gegrilde vis uit zee konden eten. Ons eilandgevoel werd nog het beste verwoord met een spreuk op een krijtbord in de campingbar: ‘No tenemos WiFi pero hay cerveza que hace la comunicación más fácil’.