Het hart van de Keizer van Brazilië

19 – 22 augustus 2022

Onze laatste stranddag op Cies werd afgesloten met een zonnige boottocht, terug naar de haven van Vigo. Daar namen we een taxi naar het station, waar de trein naar Porto al op ons stond te wachten. De rit door het Spaans-Portugees grensgebergte ging gepaard met Willem II – Telstar, een wedstrijd in de Keuken Kampioen divisie. Het schermpje van onze I-Phone trok meer aandacht dan het groene landschap waar we doorheen reden. Alleen op momenten dat er even geen bereik was, hadden we aandacht voor de omgeving. De zomerse avond en het gebrek aan airco maakte het een heet avondje in onze coupé. Daar kwam nog bij dat het motorblok van deze trein blijkbaar tegen onze coupé aan was gemonteerd waardoor de temperatuur nóg meer steeg. Willem II, dat maar nipt met 2-1 won van Telstar, had gelukkig geen invloed op de temperatuur want het was een zoutloos potje.

Nadat de trein in de avondzon langs de Atlantische kust van Portugal was gereden, kwamen we aan in een donker Porto. We namen onze intrek in een prachtig appartement aan het stadsparkje Jardim Marques de Oliviera in de volkswijk Bonfim. Op het terras van het drukke Casa Guedes aten we de populaire specialiteit: de sandes de pernil, oftewel een Portugees broodje beenham met schapenkaas.

Op zaterdag maakten kennis met een zonnig Porto vanaf de Sé do Porto, de kathedraal met een majestueus uitzicht op de Ponte Luis I en de kronkelende steile straatjes daaromheen. Vanaf deze beroemde brug zagen we in de Douro enorme scholen riviervissen naar zee trekken. In het station Sao Bento, misschien wel het mooiste treinstation ter wereld, vergaapten we ons aan de azujelos met Portugese geschiedenis. Daarna zochten we de kade van de Douro op voor de lunch en maakten we ons op voor de Portugese klassieker FC Porto – Sporting Lissabon.

Via Tiago, neef van Wim Crapts, hadden we kaartjes weten te bemachtigen. Tiago kon ons zelf niet ontvangen ‘omdat hij de auto van een Porto-speler weg moest rijden…’ Ver voor aanvang van de wedstrijd namen we de metro naar het Dragao stadion. We arriveerden daar net op tijd om de aankomst van de spelersbus mee te maken. Niet dat we die nou zo graag wilden zien, maar het Zuid-Europese temperament waarmee de thuisploeg werd onthaald hadden we niet willen missen. Het vinden van een plek om te eten in de wijk nabij het stadion bleek nog niet zo eenvoudig. We kwam niet verder dan één snel biertje tussen de harde Porto-kern in een klein supporterskroegje.

Omdat we niets te eten konden bestellen sloten we bij het stadion aan in de lange wachtrij van een hamburgerwagen. In de haast om daarna naar binnen te komen, de warming-up was al begonnen, scanden we één ticket te snel. Daardoor kwam Franz als enige van ons niet door het ijzeren poortje. Het leverde jongenstranen op en een radeloze Roger, die van pure onmacht zijn hamburger tegen de muur smeet. Gelukkig kregen we hulp van een aardige suppoost, die Franz na lang wachten en Portugese smeekbedes alsnog doorliet. Eenmaal op onze plek in het stadion was het drama snel vergeten. Het klassieke clublied (‘Portoe, Portoe, Portoe’), de zwoele avond, het mooie voetbal en het zuidelijke temperament maakten de avond onvergetelijk. De samenvatting van de wedstrijd (3-0) keken we in een Braziliaanse rooftopbar aan het Paca dos Poveiros in onze buurt.

Zondagochtend was het Grande Guerra 1914 – 1918 voor Roger. Het Museu Militar do Porto was een prachtig koloniaal gebouw met krakende parketvloeren en de geur van boenwas. Daarnaast herbergde het museum een gigantische collectie van tinnen speelgoedsoldaatjes, die in meerdere kamers in vitrinekasten opgesteld stonden. Allemaal redenen om aan Ivich te vragen of ze tóch even kwam kijken, ondanks dat het ging om Rogers ‘militaire uitje’.

’s Middags zweefden we in een kabelbaan boven de Douro. Om te landen aan de kade met de Porthuizen, waar we op bezoek gingen bij ‘Dona Antonia’ van Porthuis Ferreira. Als kersverse Port-liefhebbers werd ons alles over de geschiedenis van de Ruby-, Tawny- en witte Port uit de doeken gedaan, maar het lekkerste was natuurlijk het proeven. ’s Avonds bezochten we nog een hip café met een groot aantal bieren op de tap. Net toen we rustig in de achtertuin onze drankjes dronken, kwamen we midden in een gruwelijk hondengevecht terecht. Om ons tafeltje heen dreigde de grote, valse hond van een van de bezoekers een andere, rustige hond dood te bijten. Binnen een paar seconden zaten we in het middelpunt van vallende stoelen, kapotte bierglazen en rond spuitend bloed. Gelukkig wisten de eigenaren hun honden uit elkaar te trekken, waarna de rust wederkeerde.

Maandagochtend lazen we een opmerkelijk berichtje in de krant: uitgerekend in ons laatste weekend was het hart van Dom Pedro, tussen 1822 en 1831 Keizer van Brazilië, in Porto voor het publiek tentoongesteld. Onder de naam Dom Pedro IV was hij in 1826 tevens korte tijd Koning van Portugal geweest. Nadat hij op 7 september 1822 de Braziliaanse onafhankelijkheid had uitgeroepen, kreeg hij de bijnaam 'de bevrijder'. Dom Pedro overleed in 1834 en werd, zonder zijn hart, in Portugal begraven. Ter ere van het 150-jarig jubileum van de Braziliaanse onafhankelijkheid werd zijn lichaam in 1972 naar Brazilië gebracht, waar hij werd begraven bij het onafhankelijkheidsmonument van Sao Paolo. Zijn hart werd echter nog steeds bewaard in een glazen container in de Nossa Senhora da Lapa kerk in Porto. Ter ere van de viering van 200 jaar Brazilië zou dat hart binnenkort tijdelijk naar Brasilia worden gevlogen.

Hoewel het weekend voorbij was, probeerden we tóch nog een glimp van het hart van Dom Pedro te vangen. Aangekomen in de wijk Lapa, waar de Nossa Senhora da Lapa zich bevond,troffen we echter een gesloten kerkdeur. Of toch niet, want terwijl we naar een ingang zochten, kwam een familie naar buiten. ‘De rouwende familie van Dom Pedro?’, vroegen we ons af…. Het bleek echter om een doodgewonde Portugese familie te gaan die net een familielid had begraven op de aanpalende begraafplaats.

Zonder het hart van Dom Pedro namen we de metro naar Casa da Música, het theater van Porto in de wijk Boavista. In het restaurant van dit architectonische hoogstandje van Remco Koolhaas zochten we verkoeling. Een overvolle metro nam ons daarna naar Praia de Matosinhos, het levendige stadstrand van Porto. Daar genoten we van onze laatste uurtjes aan de Atlantische oceaan en aten we heerlijke gegrilde vis in de aanpalende wijk met visrestaurantjes. Op de terugweg naar ons appartement namen we nog een laatste biertje in een buurtcafé waar we Manchester United met 2-1 van Liverpool zagen winnen.