Pipi Langkous-stad

Maandag 23 april 2012

'Ingólfur Arnarson was the First settler in Iceland, more than 1100 years ago. His trip from Norway lasted four days and there were no napkins‘ , staat er op mijn servetje van ICELANDAIR. Droge IJslandse humor. En wat doet de IJslander zodra hij het vliegtuig uitkomt? Nog voordat hij zijn bagage oppikt gaat hij eerst tax free drank inslaan in de supermarkt. Wij volgen dit IJslandse voorbeeld met twee Spaanse wijnen en drie sixpacks Bríó, IJslands bier, waar we de komende week mee uit hopen te komen. Nadat Roger zijn credit card telefonisch heeft geblokkeerd (op Schiphol laten liggen bij het afrekenen) nemen we de Airport Express naar Reykjavík.

We rijden vanaf Keflavík door een vlak maanlandschap van lavarotsen en mos. De gespleten bodem verraadt de vele aardbevingen in deze regio. De meeste huizen in IJsland zien eruit als de loods waar Freddy Heineken in werd gegijzeld. Bedrijventerreinen en woonblokken zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden. De bus zet ons af in het hartje van Reykjavík.

Grappig gezicht: met drie sixpacks in de buggy en de kindjes ernaast lopend komen we aan bij het kantoor van Apartment K. Een jonge IJslander op gympen leidt ons naar ons appartementje pal tegenover de Nationale Bibliotheek van IJsland. Daar was gisteren nog een ontvangst van de Chinese president, vertelt hij. De kamer is trendy met een prachtige badkamer met natuurstenen mozaïek en lichttherapie. Yoko Ono en, onlangs nog, de Black Eyed Peas gingen ons voor.

We maken een korte wandeling door de binnenstad van Reykjavík, een Pipi Langkous stad met gekleurde golfplaten huizen en veel trendy restaurantjes. Als je hier zonder laptop plaatsneemt in een bar tel je eigenlijk niet mee. Bij het Tourist Centre laten we ons voorlichten over de mogelijkheden voor een trip naar het Zuiden. Daarna bezoeken we de ‘Little Harbour’, een blauw blokje van een aantal ‘loodsen’ die als restaurant zijn ingericht. Het eten bij de ‘Sea Baron’ is ontwapenend leuk en vooral lekker. De kreeftensoep, specialiteit van het huis is verrukkelijk evenals de gegrilde spiesen zalm, garnalen en bluefish. Aan de spies walvisvlees die uitgestald ligt, wagen we ons maar niet. We drinken uit plastic bekertjes, eten met plastic bestek en worden bediend door frisse IJslandse vissersdochters. De kindjes komen uit de speelhoek aanzetten met vijf kaakbeenderen, compleet met gebit, die in de kinderhoek in de speelton lagen. Ze blijken van een schaap te zijn geweest en werden vroeger door IJslandse kinderen als speelgoed gebruikt, legt de serveerster argeloos uit.

We wandelen via de haven terug naar ons appartement met uitzicht op het prachtige glazen operagebouw van Reykjavík dat in mei 2011 geopend werd. Dit architectonisch hoogtepunt van IJsland ontbreekt nu nog in de meeste reisgidsen, maar is echt een bezoek waard. Het enorme gebouw bestaat uit honderden ramen die haaks op elkaar gestapeld staan. In de hal van het gebouw lopen we naar de ramen die een prachtig uitzicht bieden op de haven, de fjorden en de besneeuwde bergen rondom Reykjavík. De IJslandse bankencrisis lijkt hier ver weg. Als de kindjes slapen en het donker wordt hebben we vanuit ons appartement uitzicht op het lichtspel van het operagebouw, waar ieder raam apart verlicht wordt met verschillende kleuren led-verlichting.