Waterpret bij Quinta de Travacela

8 - 10 augustus 2022

Een bus bracht ons van Guimarăes naar de luchthaven van Porto. Niet om tevliegen, maar om een betaalbare auto te kunnen huren, die we voor onze tweede vakantieweek nodig hadden. Sur Price Car Rental bleek via internet nog een heel klein, schattig Fiatje voor ons over te hebben, waar we ’s middags de heuvels rondom Amarente mee in reden. Op het programma stond namelijk het waterpark van Amarante, de vurige vakantiewens van Franz. Om tegelijkertijd uit kunnen rusten van het stadse leven in Guimarăes en Aveiro hadden we een huisje gehuurd bij Agroturismo Quinta de Travacela, een wijnboer in het dorpje Mancelos. Voordat we onze intrek namen, bezochten we het lokale restaurant Rita waar we van verrassend lekkere ‘Braziliaanse’ picanha-steaks met lokale, mousserende ‘vino verde’ genoten.

De rest van de dag brachten we door aan en in het zwembad van de wijnboerderij, omringd wijnranken en maïsvelden. Voor het ontbijt wandelden we ’s ochtends door de groene heuvels naar het dorpje, waar we, net als de locals, rustig een espresso dronken en een Portugese krant lazen. Daarna nodigde het zwembad van de Quinta alweer uit, waardoor het er niet van kwam om het waterpark te bezoeken. We kronkelden ’s avonds nog wel met ons Fiatje naar Amarante, een mooie oude stad in het binnenland. Op een balkon van een van de restaurantjes hadden we goed zicht op de historische brug van Amarante (in 1809 stand gehouden tegen het leger van Napoleon) en de idyllische Tămega rivier, de ader van de stad.

Samen met honderden Portugese families, bewapend met koelboxen en handdoeken, sloten we de volgende ochtend dan eindelijk aan in de Efteling-rij van het Parque Aquático Amarante. We waren duidelijk niet de enigen die vandaag verkoeling hadden gezocht. Na een Portugese oma radeloos te hebben gemaakt door op de gereserveerde bedden van haar kleinkinderen te ploffen, vonden we een plekje op het gras, uitkijkend op het rivierdal van de Tămega. Het werd een dag van in de rij staan voor de Black Mamba, de Fast Mountain en vele andere glijbanen waar vanaf we ons de diepte in lieten vallen.

Na een dag waterpret reden we ’s avonds door de bergen van de Douro-vallei naar Casa Sao Miguel Douro bij het bergdorpje Armamar. Op zoek naar de locatie kwamen we in een gehuchtje terecht waar drie kleine, oude mensjes op een bankje van de avondzon aan het genieten waren. Even leek het erop dat we verkeerd waren gereden, maar een smal, steil en hobbelig weggetje leidde ons naar het prachtige landgoed waar we de komende dagen zouden verblijven. Geheel in het licht van de actualiteit werd het bijzondere uitzicht in de verte belemmerd door de rook van bosbranden aan de andere kant van het gebergte.