Eilandgevoel

We waren het bijna vergeten, maar we zitten hier nog steeds middenin de natuur. Vanochtend heeft onze landlady van de B&B met haar honden een zwarte beer weggejaagd die geïnteresseerd was in de blackkberrygaarden. Vandaag zakken we af naar de zuidelijke punt van Vancouver Island. We kunnen onze B&B alleen in cash dollars betalen, maar daarvoor moeten we eerst pinnen. Kenmerkend voor de relaxte sfeer op dit eiland is de oplossing: we moeten ons geld voor twee overnachtingen dan maar afgeven op een zondagse boerenmarkt aan twee bevriende oude dames met duidelijke hippienamen: Sunshine en Liberty.

We ontmoeten ze op het marktje in de bossen waar we eigenlijk langer zouden willen blijven. Maar omdat we vandaag maar langzaam op gang zijn gekomen terwijl Vancouver Island ons nog zoveel te bieden heeft, blijft het bij een snel handen schudden. We koesteren ons eilandgevoel zo zeer dat we besluiten niet morgenavond maar maandagochtend, de dag van onze terugvlucht, de boot te nemen naar het vasteland. Dat geeft ons tijd om dit weekend meerdere dingen te ondernemen, zoals een korte wandeling naar de Englishman River Fall, ‘in every inch a British fall’. Vanaf een brug zien we het water naar beneden bulderen in het Provincial Park. Even verderop is een hangbrug boven de Englishman River, waar we een frisse duik nemen in het heldere en koele water. Dé grote uitdaging is een rots die zes meter boven de rivier uitsteekt. Papa en Ivelientje steken de sterk stromende rivier over, beklimmen de rots en …. springen er alle twee vanaf. Heel dapper van Ivelientje, alleen jammer dat mama de camera nog niet klaar had. Daarom doen vader en dochter het nog een keertje over.

Dat er ook nog aardige stadjes in Canada zijn, bewijst Chemainus. Niet dat het nou zo’n rijk verleden heeft, maar de muurschilderingen maken het stadje in de woorden van de Lonely Planet erg ‘strollable’. Om de paar meter zijn realistische taferelen uit het verleden geschilderd, van de tijd van de indianen tot de houtindustrie en de eerste wereldoorlog. In Chemainus hebben we onze enige financiële meevaller van de vakantie: op een parkeerplaats vinden de kindjes een briefje van 10 Candese Dollar. De vondst gaat op aan een ijsje van een Canadees in plastic lederhose: ‘My grandfather was German, somewhere in Romania.’

Vroeg in de avond komen we aan in Victoria, de grootste stad van het eiland en hoofdstad van British Colombia. We slapen in het Turtle hostel, een door Aziaten beheerd Victoriaans houten huisje. De kamer is Spartaans en de overige gasten zijn allen middelbare mannen. We gaan daarom snel het historische centrum bekijken van Victoria en belanden in het Buskers straattheaterfestival. Op iedere hoek van de straat geven jonge artiesten hun show, waardoor we het grootste gedeelte van de avond prettig worden opgehouden. Victoria maakt niet alleen een frisse, energieke indruk op ons, het is ook een verademing om eindelijk weer eens mooie gebouwen te zien. We lopen langs prachtige Britse pubs in Victoriaanse stijl met kroonluchters en lederen bekleding. Is Victoria nou werkelijk zo mooi of komt het doordat we al zo’n lange tijd weg zijn uit Europa? Terug in de keuken van ons Turtle hostel kan onze hostelgenoot Jack het ons niet vertellen. Daarvoor is hij te dronken.

Zondag 21 juli 2013

Onze laatste dag voordat we weer terug gaan naar Nederland brengen we door aan het strand. Een 60 kilometer lange route langs de kust voert ons naar China Beach aan de westkant van het eiland. Onderweg rijden we bijna een hert aan en zien we op een bord staan dat we in ‘Tsunami warning area’ zitten. Een prachtige wandeling door een oerbos loopt naar beneden naar het strand. Bij de ingang worden we gewaarschuwd voor de cougar, de bergpoema die voorkomt op Vancouver Island en gevaarlijk kan zijn. China Beach komt met stip binnen in onze stranden top 5 aller tijden: het zilte briesje, het witte zand, het uitzicht op de Straat van Juan de Fuca met daarachter de besneeuwde bergen van Washington State (USA), ten noorden daarvan de Pacifische Oceaan en natuurlijk het oerbos achter ons. Dat het zeewater slechts 15 graden is, nemen we op de koop toe.

’s Avonds eten we vispaella in de haven van Victoria en bezoeken we nog een paar optredens op het Buskers festival. Het bezoek aan het Pariament Building is ons waardige Britse afscheid aan deze vriendelijke stad. Tijdens het laatste biertje in de bar van ons nieuwe hostel the Ocean Island Inn beloven we elkaar hier nog eens terug te komen. ‘Zodra de kinderen de deur uit zijn.’

Maandag 22 juli 2013

Helaas is het heiig als we op de boot naar Tsawwassen tussen de kleine eilandjes varen. Alleen Rogers telefoon beseft dat we op zee even in Amerika zijn. ‘Welcome in the United States’ krijgt hij aan boord per sms. Op weg naar Vancouver stoppen we bij een lokale Chamber of Commerce waar we de teruggave van onze auto regelen, vriendelijk geholpen door dames van middelbare leeftijd. Onze laatste Canadese uren brengen we door in het rustige Queen Elisabeth Park met uitzicht op Vancouver. Iveliens voortand overleeft onze Canada trip net niet: als we tussen andere Nederlandse in de rij wachten bij voor het inchecken trekt ze haar bloederige wiebeltand uit haar mond.