Little house on the prairie

Vandaag nemen we afscheid van de Rockies. Makkelijk gaat dat niet, want Roger kan geen pinautomaat vinden in Jasper om het guesthouse te betalen. Bovendien raakt hij voortdurend de weg kwijt met al die straten in carrévorm. Met veel vertraging zetten we koers naar Clearwater, waar we een kleine cottage hebben gereserveerd op een campground. Niet dat we meteen afscheid nemen van de wilde natuur. Die is tot aan Clearwater overal aanwezig inclusief de vele vergezichten op bergen en meren. Nooit zullen we nog zoveel bomen zien als in deze dagen.

Na een lange rit komen we rond 16 uur aan in Clearwater, dat inmiddels ‘dirty water’ is geworden: het regent. En dat zal ook vanavond en morgen zo blijven, vernemen we als we de sleutels van onze cottage ophalen bij het kantoortje van de camping. Het was ons bekend dat deze cottage slechts vier lege stapelbedden bevat en een tafeltje. Daarom hebben we voor de nacht wat tweedehands lakens op de kop getikt in ons hostel in Lake Louise. Maar dan moet het natuurlijk niet te koud zijn ‘s nachts. Het eten zouden we dan op de bbq klaar kunnen maken. Maar dan moet het natuurlijk niet regenen. Als de kinderen gaan spelen probeert Roger de moed er nog in te houden door rustig een boek te lezen voor onze cottage. Dat lukt echter niet omdat hij gek wordt van de muggen die bij dit slechte weer eveneens op zoek zijn naar een afdak. Als Ivich er even later ook niet in slaagt om ook maar een zin te lezen, zijn we het er beiden over eens: Clearwater gaat ‘m niet worden. Het beste wat we met dit weer kunnen doen is kilometers maken. We hebben immers nog een lange terugweg te gaan. Drie kwartier na het inchecken, checken we alweer uit, zonder dat we ook maar iets van ons zojuist betaalde geld terugkrijgen. ‘Sorry, it is the policy of our company…’ Mocht er nog iemand klagen over Nederland als land van betutteling en regeltjes? Ga eens naar Canada!

Een lange rit volgt door het Canadese boerenland. Na Clearwater rijden we door een Anton Pieck-landschap uit de Efteling waar soms alleen de speelgoedtreintjes in ontbreken. We passeren sappige weiden met boerenhuizen afgewisseld door diepe valleien met rotsige bergen. De muziek op de radio wordt ‘country and western’. Bij de grote stad Kamloops doen we boodschappen en belanden we in een heftige onweersbui. Het is al avond dus we moeten onderhand iets vinden voor de nacht. De B&B in het kleine dorpje Savona aan de Thompson rivier is erg idyllisch maar te duur. Kort daarna zien we weer een bordje B&B. Het pad voert ons over een onverharde steile weg het dal in met uitzicht op een vlakte die wat wegheeft van een prairie. We komen uit de Rock & River Retreat (zie http://www.rockandriverretreat.com met fijne muziek!), een bouwvallige camping waar ze zowaar een houten huisje voor ons beschikbaar hebben aan de rivier. Weliswaar met maar één elektriciteitsdraad, geen water, grote muizenvallen (waarvan één met vangst) en de lucht van mottenballen, maar wel lekker warm. Als het dan ook nog opklaart vlak voordat het donker wordt en onze witte wijn ondertussen koud is geworden in de rivier, zijn we toch blij dat we in Clearwater resoluut hebben besloten om door te rijden. Aan het kampvuur eten we marshmallows met de kindjes terwijl goederentreinen met een lengte van anderhalve kilometer(!) passeren aan de overkant van de Thompson rivier. Als Roger de laatste kaars heeft uitgeblazen is het pikkedonker in ons ‘Little house on the priarie’. Alleen de langs denderende treinen verraden ’s nachts dat we ons hier dichtbij bewoond gebied bevinden.

Maandag 15 juli 2013

We ontbijten aan het kampvuur dat Roger zelf heeft gemaakt met dorre takken die rondom het huisje liggen. We bevinden ons in het ‘Arizona van Canada’ zoals de eigenaresse haar treurige verhaal aan ons uitlegt. In 2008 was hier een plaag van ‘pine beatles’ die een heel bos met bomen weg vraten. Het enige wat ze eraan kon doen was alle bomen kappen. Sindsdien leeft ze in een dorre vlakte van wilde struiken en cactussen (waar we alle vier een keer in zijn stappen). Van het hout heeft ze onze cottage gebouwd. Ondanks het gebrek aan luxe (de douche bevindt zich in een omgebouwde stacaravan en op het terrein staan ook verroeste auto’s) nemen we met weemoed afscheid van de aardige eigenaresse, die nog aandringt om te blijven.

Onze reis gaat verder door ‘native country’, oftewel het land van de First Nations of Aboriginals, zoals de Indianen in Canada worden genoemd. Dat valt op aan de onbegrijpelijke teksten op de borden langs de weg die plotseling tweetalig zijn: engels en indiaans. Zo zien we op een bord bij de uitgang van een benzinestation dat ‘Thank you’ op zijn Canadees-Indiaans ‘Kukwstsétsemc’ is. We hebben ook echt het gevoel dat we door cowboy en indianenland rijden, zo dor, ruw en stoffig is plotseling het gebergte. We slingeren over bergweggetjes waar we maximaal 50 km/uur kunnen rijden. Het laatste deel van de reis gaat sterk bergafwaarts. Zo sterk dat we onze remmen kunnen ruiken als een werkmannetje (die zien er hier in Canada allemaal uit als playmobil poppetjes met helm, fluoriserend hestje en meestal een baardje) ons bij een road contruction aanhoudt met de woorden: ‘how are you doin’ this beautiful sunny day?’. We hebben dan inmiddels een Frans-Canadese dame achterin de auto zitten die wild zwaaiend langs de weg stond omdat haar motor was opgeblazen in de klim naar boven. Vooral de gelatenheid waarmee ze haar lot ondergaat verbaast ons. We zetten haar af bij een autogarage in het dal en rijden verder naar Whistler, onze volgende bestemming.

Daar aangekomen willen we boeken in de Cascade Lodge (zie http://www.whistler-cascadelodge.com), maar de prijs aan de receptie is veel hoger dan de prijs die op internet geboden wordt. Dus moeten we in de hal van dit hotel via internet boeken terwijl de dame van de receptie vijf meter verderop zit te wachten. Regeltjes… Uiteindelijk liggen we dan toch prinsheerlijk in de jacuzzi van dit luxe hotel dat we voor een goed prijsje hebben kunnen reserveren. Voor geschiedenis hoef je trouwens niet in Whistler te zijn, komen we ’s avonds achter. Dit bergdorp is de afgelopen twintig jaar in sneltreinvaart uit de grond gestampt met de Olympische Winterspelen van 2010 als ultieme deadline. Hierdoor is alles wat we zien nep, zoals ‘The Old Brewery’ aan de Olympic Plaza. Neemt niet weg dat er wel een gedachte achter dit voormalige Olympische dorp zit. Er hangt een familiaire, gemoedelijke sfeer en alles ziet er piekfijn uit. Op de Olympic Plaza (met moderne speeltuin) eten we warme hapjes die Ivich heeft ingeslagen in de supermarkt. Op een podium speelt een band onze hele cd van ‘nummers die we nooit zouden willen horen’ (= dance classics).