Athene, meer dan een laatste halte

Vrijdag 7 augustus

Halverwege de lange autorit van de Metéora naar Athene, ongeveer in de buurt van de stad Tripoli, kwam Ivelientje erachter dat ze haar HTC vergeten was. ‘Geen probleem’, volgens Pension Petrino, die kon gewoon worden nagestuurd naar Hotel Museum in Athene. Onze laatste halte van ons Griekse avontuur lag in een shabby wijk vlakbij het Nationaal Archeologisch Museum. We namen afscheid van onze gedeukte Ford (na uitleg aan de medewerker van het verhuurbedrijf hoe hij de auto aan de praat kreeg: drie keer op het dashboard slaan en dan starten) en hadden nog voldoende tijd voor een zwoele Atheense avond. Tot dan toe hadden we Athene eigenlijk beschouwd als niet meer dan een start- en eindpunt van onze Griekse vakantie. De komende dagen zouden we de hoofdstad echter de kans geven om zich van haar beste kant te laten zien.

Nadat Roger wat broodnodige kleren had gekocht, dronken we onze wel verdiende biertjes op een terrasje in de toeristische volksbuurt Pláka. Prettige bijkomstigheid waren de kannen fris water die overal in Pláka ongevraagd werden bijgezet om de voortdurende dorst te lessen. We aten vis tussen flatgebouwen bij een heerlijk rommelig restaurant dat gerund werd door een pittige tante die de hele tent in haar eentje bestierde. Verborgen werkgelegenheid. Terug op weg naar het hotel herkende Ivelientje plotseling het Syntagma plein van televisie. Hier hadden een maand geleden de demonstraties plaats gevonden voor het ‘Oxi-referendum’. Zoveel historisch besef moest natuurlijk beloond worden. We staken de straat over en kwamen net op tijd om getuige te zijn van de beroemde Griekse wisseling van de wacht van de Evzonen bij het Griekse graf van de onbekende soldaat. De Griekse versie van the Ministry of silly walks! Na afloop van de ceremonie mochten er foto’s worden genomen met de wacht houdende Evzones, onder het strenge, wakende oog van een dienstdoende commandant in normale outfit. Ivelientje durfde het aan en nam beleefd plaats naast het wachthuisje.

Zaterdag 8 augustus

Het idee om te ontbijten in de Varvakios Agora, de overdekte 19e eeuwse markthal van Athene, was misschien ludiek te noemen, de eetlust verging ons een beetje toen we langs de honderden stalletjes met geiten- en schapenkoppen, kippenpoten en koetongen liepen. Een hal verder was de hele Middellandse zee uitgestald. Meer dan genoeg vis, inktvis en schelpdieren om de hele stadsbevolking van Athene inclusief Syrische vluchtelingen dagenlang te voeden. Met onze open schoenen sopten we door het visafval naar buiten. Daar vonden we toch nog een leuk ontbijttentje op de hoek van een drukke straat.

In de wijk Psiri werden we aangenaam verrast. Athene mag dan grafitti-hoofdstad van Europa zijn, werkelijk overal in deze metropool hebben Grieken en dwazen hier geschreven op muren en glazen, we kwamen er langzamerhand achter dat deze stad meer was dan simpelweg onze laatste halte van een mooie vakantie. De vele antiekwinkeltjes, de stijlvol gedecoreerde cafés en de smalle straatjes deden ons zelfs verlangen naar een langer verblijf. ’s Middags splitsten onze wegen zich. Ivich en Ivelien gingen met metro en bus de spullen ophalen die ze in appartement Marianne in Parga waren vergeten mee te nemen. Dat was allemaal te danken aan manager Paul Ziakas uit Parga die had geregeld dat een tas met verloren spullen af was geleverd op het centrale busstation van Athene, ver buiten de stad.

Het gaf Roger en Franz de gelegenheid om naar het legermuseum te gaan, dat huisde in een vierkante Oostblok-kolos zonder airco. Net zoals in Nafplio werd de eerste wereldoorlog ook hier weer ingedeeld bij de Balkan oorlogen vanaf 1912 en 1913 en kort gevolgd door de Grieks-Turkse oorlog van 1919 tot en met 1922. We lesten onze dorst onderin het gebouw, in een grote, lege marmeren zaal in Sovjet-stijl, inclusief norse bediening. De meest opmerkelijke zaken van het museum blaakten buiten in de zon: een aantal ‘moutainguns’ uit de eerste wereldoorlog. Na ons bezoek aan het legermuseum wachtten we op het toeristische Monastiraki-plein op een terrasje op de meiden, die met beide handen vol shopping bags aan kwamen lopen.

Het gezin weer herenigd gingen we naar Gazi, het voormalige Olympisch dorp van de Spelen in Athene van 2004. Een jonge wijk die gekenmerkt werd door heel veel hippe bars op een plein, waar het ’s avonds ongetwijfeld helemaal los ging, maar waar overdag een serene rust heerste. Bij club WS (‘Why Sleep’) was alleen een serveerster aanwezig. ‘The rest is sleeping?’, informeerde Roger. De wijk werd gedomineerd door een industriecomplex, een oude gasfabriek, dat was omgebouwd tot modern festivalterrein met speeltuin en leuke terrasjes. Ook daar echter totale siësta. Aansluitend bezochten we nog even de Keramikos begraafplaats van Athene (‘near the graffiti building’, aldus een stadsgids die we de weg vroegen). Daar bezochten we graven (sommigen uit de twaalfde eeuw vóór Christus!) van rijke Atheense familie uit de oudheid.

Aan het einde van de dag begonnen we aan de klim naar de Acropolis. Die bleek in de vroege avondzon alles mee te vallen. Wat veel moeilijker was, was een foto te nemen zonder dat andere toeristen erop stonden. Maar, het moet gezegd, de Acropolis was ook met al die hordes toeristen een bezoek zeker waard. Het uitzicht over Athene en het feit dat het tempeldak zo goed als intact was, deed ons een dik uur rondom het grootste culturele erfgoed van Griekenland verblijven. Onze laatste Griekse avond sloten we af op een gezellig pleintje in Psiri.

Nadat we de kindjes in bed hadden gelegd, besloten we de laatste uurtjes door te brengen op het dakterras van ons hotel. Laptop open, een laatste Ouzootje en uitzicht op de verlichte Acropolis een paar honderd meter verderop. Na een half uur werden we echter verrast door een aardige Engelsman die met onze beide huilende kinderen het dakterras op kwam. Wat bleek? Ivelien en Franzje waren in paniek geraakt, hadden op het balkon staan schreeuwen om hun ouders en waren op aanwijzing van Ivelien (‘papa and mama seventh verdieping’) door de Engelse hotelgast mee naar boven genomen. Toen het snikken gesmoord was gingen we voor de laatste keer naar ons Griekse bed.

Zondag 9 augustus 2015

Omdat de Griekse koerier in gebreke was gebleven, was Ivelientjes HTC zaterdag niet afgeleverd bij het hotel. Daarom stonden we zondagochtend bij de koerier voor de deur, die een paar straten bij ons hotel vandaan kantoor hield. Het bleek gesloten, het rolluik bleef naar beneden en ook de telefoon werd niet opgenomen. Wat later konden we ons telefoonprobleem weer relativeren toen Syrische vluchtelingen (de eerste en enige die we zagen in onze vakantie), hulpeloos bijeengepakt zaten op het Omoniaplein. De gevolgen van de vluchtelingencrisis waren merkbaar op het bonnetje van de bakker aan het plein waar we ontbeten. Daar stond de cijfercode op om het toilet te bezoeken (om gastgebruik door niet-klanten te verhinderen).

Om 11 uur stonden honderden toeristen voor het Helleens parlement klaar voor de afwisseling van de wacht van de Evzones, vooral op zondagochtend een bijzonder ceremonieel. We kwamen aanvankelijk terecht op de achterste rij toeschouwers die zich rondom de tombe van de onbekende soldaat had verzameld. Totdat de Griekse korpsleiding iedereen terug naar achteren dirigeerde. Omdat alleen wij bleven staan kwamen we pal vooraan de parade van de ‘silly walks’ van de Evzones terecht.

Daarna liepen we via de imposante Franse ambassade (de sterke Grieks-Franse alliantie straalde ervan af) naar de nationale tuinen. Vanuit een speeltuintje hoorden we een paar mannen schreeuwen en fluiten. Het bleek om een mini-demonstratie te gaan van vier dikke demonstranten van een Griekse rederij. Ze stonden achter een hek in de richting van een huis te joelen en te fluiten, dat uit navraag de ambtswoning bleek te zijn van premier Alexis Tsipras (mét Griekse en Europese vlag in de voortuin). Opmerkelijk genoeg konden we via de achteruitgang van het park tot aan de voordeur van Tsipras komen. De Griekse pers had zich bij de oprit verzameld, compleet met tv-camera’s, nieuwslezers en persfotografen. Een van de journalisten legde ons uit dat Tsipras binnen vergaderde met zijn ministers over het nieuwe economische pakket van de EU. Even verderop zat de Europese ‘troika’ te wachten op antwoord. Zo kwamen we op onze laatste dag in Griekenland plotseling heel dicht bij het wereldnieuws.

In Hotel Grande Bretagne aan het Syntagma plein troffen we een groot contrast aan met de Griekse crisis. De prachtige entreehal was een frisse oase in het bloedhete Athene. We overwogen nog even om een hapje te eten in het restaurant van het hotel maar zagen toch maar af van het voorgerechtje kaviaar van €245. Om een beetje in stijl te blijven gunden we ons daarna wél een duur ijsje in een exclusieve ‘ijstraiteur’ in roaring twenties-stijl om de hoek van het hotel. Waar onze reis door het moderne Griekenland begonnen was in Nafplio, waar het eerste Griekse parlement bijeenkwam, eindigde onze vakantie in het Atheens Historisch Museum, de voormalige residentie in Athene waar het Griekse parlement na Nafplio naartoe verhuisde. We namen zitting in de parlementaire bankjes en gingen daarna natuurlijk nog even op zoek naar de eerste wereldoorlog. Die werd ook hier weer in één zaal samengevoegd met de Balkan oorlogen en de Grieks-Turkse oorlog van ná WO I. De vele veroverde Turkse vlaggen in de vitrines gaven de zaal een nationalistisch tintje.

Na een laatste Pita Giros namen we de metro naar de luchthaven voor een avondvlucht naar München. Diep in de nacht arriveerden we in Freising, een Beiers dorp nabij de luchthaven. Onze vakantie eindigde bescheiden op een familiekamer in Hotel Am Klostergarten.