Pieken in de Meteora

5 en 6 augustus 2015

Roger kreeg er steeds meer routine in. Als onze gemankeerde Ford weer eens weigerde te starten en alle lampjes op het dashboard alarmerend knipperden, was de procedure als volgt: contact aan, drie klappen op het dashboard, contact uit. Daarna nogmaals starten en we konden weer verder. We verlieten de Vikos kloof voor een ander spectaculair gebergte richting het oosten: de piekbergen van Meteora. Na een rit van 3 uur doemden ze plotseling op.

Pension Petrino in Kastraki lag sprookjesachtig tegen de Meteora aangeplakt. Na het inchecken trokken we de bergen in om op bezoek te gaan bij de enige bewoners van de Meteora pieken: de nonnen en monniken die verspreid op de toppen hun kloosters hadden gebouwd. Wij waren helaas niet de enigen die op dat idee gekomen waren. In het Varlaäm Klooster was het erg druk met toeristen. Dat deed niets af aan de on-Europese panorama’s die we vanaf het klooster hadden op de piekbergen. Het bijzondere hieraan was dat ze in een verder vlak landschap lagen. Alleen in Vietnam en China hadden we deze vreemde pijlers uit het landschap zien schieten. Tegenover het klooster lagen een aantal pieken waarop waaghalzen foto’s maakten, aan de randen van een gapend ravijn. We bekeken het met zweet in de handen. Op weg naar Kalambaka gaven we een jongen een lift die de bus had gemist. Wat volgde was een leuk gesprek met een Bosnische wiskundestudent uit de USA die in Tessaloniki een wiskundecongres had bijgewoond.

De rest van de middag brachten we door aan het zwembad van ‘hotel Pinpas’ in Kalambaka. Eigenlijk hotel Pineas, maar omdat de autocorrectie van onze Smartphone er ‘pinpas’ van had gemaakt, een toepasselijke naam in Griekenland, bleven we het ‘Hotel Pinpas’ noemen. ’s Avonds aten we in het schattige Kastraki in een restaurant met veel verborgen werkgelegenheid, zoals ons al vaker was opgevallen in Griekenland: één ober die dertig tafels in zijn eentje moest bestieren. Van bestelling opnemen, tot serveren en afruimen. Terug bij ons appartement zat onze bejaarde buurvrouw in zwarte jurk in het donker perziken te schillen in haar tuin. Voor de jam die we ’s ochtends bij het ontbijt kregen.

Op onze tweede dag in Kastraki trokken we omhoog naar het kleinste klooster van de Meteora, de Agios Nikolaos. Naast het uitzicht, gegarandeerd spectaculair, maakten vooral de zeer bloederige fresco’s in de kapel indruk. Aan het einde van ons bezoek maakten we een kort gesprekje met een Grieks-orthodoxe priester die de kindjes ieder een kettinkje met kruisje cadeau gaf. Op Iveliens verzoek werd onze klooster-trilogie afgerond met het nonnenklooster Rousanou. Na een korte stop bij een uitzichtpunt brachten we de dag weer door in het dal aan het zwembad van Hotel Pinpas.

’s Avonds aten we weer in Kastraki. Het was even schrikken toen Franz zijn duim openhaalde aan een stuk glas van een olijfoliefles die hij had laten vallen. De bediening van het restaurant nam hem kordaat mee naar overkant van de straat, waar zijn duim bij de apotheek flink ingezwachteld werd.