Oxi, veel meer dan 'nee'

Zondag 2 augustus 2015

De kindjes begonnen voortvarend in het Achilleion. Een mobiel apparaatje met Nederlandse tekst leidde ons door het paleis en de tuinen. Om de beurt mochten Ivelien en Franzje een nummer intoetsen, waarna ze het verhaal aan ons mochten uitleggen. Zo kregen we alles van Sisi mee, die hier rouwde om haar overleden zoon Rudolf en tot 1898 met meerdere tussenpozen in dit zomerpaleis verbleef. In 1905 werd het Achilleion overgenomen door Keizer Wilhelm II. Hij vond op Corfu vooral zijn passie voor archeologie en droomde, turend over de Ionische zee, over zijn prestigieuze Kaiserliche Marine.

Daarna stapten we de auto in op weg naar onze volgende bestemming. We namen de ferry terug naar Igoumenitsa en gingen, eenmaal weer op het vasteland, meteen op weg naar Papigo, onze volgende halte bij de Vikos kloof. We reden door een bergachtig gebied en passeerden verschillende sobere stadjes. Bijvoorbeeld Metamorfosi, een stad die ongetwijfeld totaal veranderd was. Naarmate we verder de bergen in kwamen, wist de routeplanner van onze I-pad het ook niet meer. Daarom vroegen we de weg aan twee soldaten die bij de ingang stonden van een klein oorlogsmuseum. Aan de andere kant van de weg stond een groot oorlogsmonument met drie bustes, twee kanonnen en drie grote letters: OXI! Gevraagd naar deze opmerkelijk actuele spreuk bleek het te gaan om de Italiaans-Griekse oorlog van 1940 - 1941. Nadat Italië via Albanië Griekenland binnen was gevallen op 28 oktober 1940 kregen de Grieken een ultimatum voorgeschoteld. Het antwoord van de Griekse president Metaxas liet niets aan onduidelijkheid over: nee! Oxi dus. Opeens werd het ons duidelijk dat in Griekenland oxi niet alleen ‘nee’ betekent. Dat ‘oxi’ direct gekoppeld is aan de nationale identiteit van het moderne Griekenland. En dat het Griekse volk bij een referendum altijd met meerderheid ‘oxi’ zal stemmen, ongeacht de kwestie waarover gestemd moet worden.

Heel wat wijzer vervolgden we onze weg naar Papigo. Het eerste bijzondere teken van de Vikos kloof kregen we van een overstekende schildpad(!). Daarna kwamen we terecht in een kudde geiten, liepen er koeien over de weg en volgden vele haarspeldbochten met adembenemende uitzichten. Dit gebergte, een paar kilometer van de Albanese grens, viel nog het beste te vergelijken met de Dolomieten. Even moesten we denken aan de ontberingen van de Serviërs, die in de winter van 1915 over dit gebergte moeten zijn gestrompeld.

Vroeg in de avond kwamen we aan in Papigo, een dorpje waar je zo een hele editie van Lifestyle mee zou kunnen vullen. In dit openlucht museum van stenen huisjes, smalle straatjes en brocante, namen we onze intrek in Avragonio, een ontzettend charmante hoeve. In onze kamer hingen vier gele regenpakken klaar. Die bleken hier nogal vaak van pas te komen. Vanavond echter niet, want met uitzicht op de reusachtige bergkam, door de ondergaande zon verlicht, aten we in een van de gezellige tavernes van het dorpje.