El Tarangu in Asturië
Door: Roger
Blijf op de hoogte en volg Roger en Ivich
22 Juli 2019 | Spanje, Llanes
Maandag 22 juli 2019
Soms mislukt een wandeling. Op Spaans advies sloegen we een wandelpad in dat ons zou brengen tot een uitzicht op een vallei met een stromende rivier. Onze slopende beklimming bij La Hermida, een dorpje in de Picos waar we doorheen reden op weg naar onze volgende bestemming, kwam echter nergens op uit. Na een uur klimmen op een stijl en slecht begaanbaar pad besloten we maar om te draaien.
We reden het Picos-gebergte weer uit op weg naar de Costa Verde van Asturië. In het kustdorpje Po Llanes checkten we in bij een zeer eenvoudig maar schoon Hostel, dat op loopafstand lag van het strand. De kust van Asturië wordt gevormd door de getijden. Bij vloed stroomt het zeewater tot diep in de zogenaamde ría’s: beddingen worden brede rivieren. Bij eb laat de zee grote zandvlaktes achter, waardoor je vaak honderden meters over het strand kan lopen tot aan de zee. Op dat vlakke strand speelden Franz en Ivelien beach-tennis en werden veldjes uitgezet voor potjes strandvoetbal tussen Franz en Roger.
De stad Llanes, nabij Po Llanes, stond ‘s avonds in het teken van het feest van de heilige Maria Magdalena. Er werd Keltische doedelzakmuziek gespeeld (deze streek had een Keltische oorsprong) en bij de kerk dansten en zongen Asturiërs in lokale klederdracht een lang lied.
Dinsdag 23 juli 2019
Onderweg in de auto hadden we naar een podcast geluisterd: El Tarangu. Over een Spaanse wielrenner uit de jaren zeventig die na zijn dood plotseling opduikt in België. Tijdens het beluisteren bleek het ook nog een Asturisch verhaal te zijn. We voelden ons daarom een beetje El Tarangu toen we op gehuurde fietsen langs de kustlijn reden.
Makkelijk was dat niet, met al die pieken en dalen in het kustlandschap en smalle zandpaden. Roger was zelfs iets te fanatiek toen hij op een smal pad opzij viel. Gelukkig in de struiken, want een val op de stenen zou heel wat pijnlijker zijn geweest. Nu kwam hij er vanaf met licht bebloede armen en benen, veroorzaakt door de doornen van de struiken. Hoe zwaar en heet de tocht ook was, we werden overal beloond met een blik op de prachtige baaitjes, kerkjes en rivierbeddingen.
’s Avonds aten we visgerechten bij een gezellige Sidreria die overal in Llanes te vinden waren. Vernoemd naar de lokale drank van Asturië: cider. Oftewel appelwijn, die in Llanes van grote hoogte in het glas werd geschonken.
Soms mislukt een wandeling. Op Spaans advies sloegen we een wandelpad in dat ons zou brengen tot een uitzicht op een vallei met een stromende rivier. Onze slopende beklimming bij La Hermida, een dorpje in de Picos waar we doorheen reden op weg naar onze volgende bestemming, kwam echter nergens op uit. Na een uur klimmen op een stijl en slecht begaanbaar pad besloten we maar om te draaien.
We reden het Picos-gebergte weer uit op weg naar de Costa Verde van Asturië. In het kustdorpje Po Llanes checkten we in bij een zeer eenvoudig maar schoon Hostel, dat op loopafstand lag van het strand. De kust van Asturië wordt gevormd door de getijden. Bij vloed stroomt het zeewater tot diep in de zogenaamde ría’s: beddingen worden brede rivieren. Bij eb laat de zee grote zandvlaktes achter, waardoor je vaak honderden meters over het strand kan lopen tot aan de zee. Op dat vlakke strand speelden Franz en Ivelien beach-tennis en werden veldjes uitgezet voor potjes strandvoetbal tussen Franz en Roger.
De stad Llanes, nabij Po Llanes, stond ‘s avonds in het teken van het feest van de heilige Maria Magdalena. Er werd Keltische doedelzakmuziek gespeeld (deze streek had een Keltische oorsprong) en bij de kerk dansten en zongen Asturiërs in lokale klederdracht een lang lied.
Dinsdag 23 juli 2019
Onderweg in de auto hadden we naar een podcast geluisterd: El Tarangu. Over een Spaanse wielrenner uit de jaren zeventig die na zijn dood plotseling opduikt in België. Tijdens het beluisteren bleek het ook nog een Asturisch verhaal te zijn. We voelden ons daarom een beetje El Tarangu toen we op gehuurde fietsen langs de kustlijn reden.
Makkelijk was dat niet, met al die pieken en dalen in het kustlandschap en smalle zandpaden. Roger was zelfs iets te fanatiek toen hij op een smal pad opzij viel. Gelukkig in de struiken, want een val op de stenen zou heel wat pijnlijker zijn geweest. Nu kwam hij er vanaf met licht bebloede armen en benen, veroorzaakt door de doornen van de struiken. Hoe zwaar en heet de tocht ook was, we werden overal beloond met een blik op de prachtige baaitjes, kerkjes en rivierbeddingen.
’s Avonds aten we visgerechten bij een gezellige Sidreria die overal in Llanes te vinden waren. Vernoemd naar de lokale drank van Asturië: cider. Oftewel appelwijn, die in Llanes van grote hoogte in het glas werd geschonken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
