De Indianos van Asturië en Cantabrië

Woensdag 24 juli 2019

Zou het Asturische dorpje Colombres vernoemd zijn naar Columbus? We vroegen het ons af, op weg naar de ‘Fundación Archivo de Indianos’. Oftewel het museum van de Asturische emigratie naar Zuid-Amerika, dat huisde in een statige, pastelblauwe villa in een park in Colombres. Een indrukwekkende groen marmeren hal leidde naar de balie waar we in het Spaans uitgelegd kregen waar het in dit museum over ging: de Spaanse koloniale geschiedenis in Zuid-Amerika. Of, goed beschouwd, de aanloop naar het einde daarvan. Onze talenkennis werd op de proef gesteld want alles was in het Spaans. In grote zalen met glanzend parketvloer, antieken meubels en mooie plafondbeschilderingen werd uitgelegd hoe Asturische emigranten, in de volksmond ‘Indianos’ genoemd, in de 19e en 20e eeuw de gebruiken en cultuur uit hun Spaanse moederland meenamen naar verre Zuid-Amerikaanse oorden als Cuba, Tampa (Spaans Florida), Mexico, Argentinië en Chili. Met prachtige oude foto’s en veel beeldmateriaal werd hun verhaal verteld. Donaties van rijke Asturische Indianos hadden dit indrukwekkende museum mogelijk gemaakt. Die gigantische, koloniale rijkdom was overal in het gebouw merkbaar. Het Graslitzer Heimat museum (waar we twee jaar eerder waren) zou er jaloers van worden.

Na dit verrassend leuke museumbezoek genoten we op Playa de Franca voor de laatste keer van de Asturische kust. Een uitgerekt strand, een mooie rotsige kustlijn en kristalhelder zeewater. Toen de zee zich eenmaal had teruggetrokken kwamen de grotten tussen de rotsen vrij. Die konden we via nauwe, donkere gangen, verlicht met onze mobieltjes, in onze zwembroeken bezoeken. Aan het einde van de grot kwamen we uit op weer een ander paradijsje.

Laat in de middag reden we weer terug in Cantabrië, de provincie die we in Picos hadden verlaten. Ons nieuwe appartement, Las Cavernas del Bisonte in Santalliana del Mar, was van alle luxe voorzien en gedecoreerd in de stijl van de 150.000 jaar oude rotstekeningen die een paar meter verderop waren aangetroffen in de Altamira grot. Na een barbecue op ons nieuwe erf bezochten we het middeleeuwse stadje dat door de straatverlichting in sepia was gehuld.

Donderdag 25 juli 2019

In Comillas beleefden we een architectonische ochtend. We bezochten het park met het 19e eeuwse Palacio de Sobrellano van de plaatselijke Markies. Even verderop was ook de Villa Quijano, El Capricho, een van de weinige werken van Gaudí buiten Catalonië. Een sprookjeshuis uit de Efteling, met sierlijke hekwerken, rondje torentjes en bakstenen in de vorm van zonnebloemen. Gefinancierd met geld vanuit de Spaanse kolonie door een rijke ‘Indiano’ vrijgezel.

Op het brede strand van Comillas hoorden we op Radio 1 hoe Kruiswijk de Tour de France net niet ging winnen. We speelden we onze laatste potjes strandvoetbal. Terwijl er in Nederland sprake was van een hittegolf daalde de temperatuur in de Cantabrische avond naar 15 graden.

Vrijdag 26 juli 2019

Het was bewolkt en regenachtig ‘stadsweer’, dus lag een bezoek aan het nabije Santander voor de hand. We parkeerden onze auto in het nieuwe gedeelte van de stad, dat was herbouwd sinds in 1941 een allesvernietigende stadsbrand een groot deel van het oude historische centrum had verwoest. Op verschillende plekken in de stad kon je op oude foto’s zien hoe het er vóór ‘El Incendio’, zoals de brand werd genoemd, uit had gezien. Op weg naar het oude centrum stopten we bij een paar mooie tapas tentjes om wat te drinken en te eten terwijl een ‘Tunagroep’, Spaanse studentes met gitaren, langs de terrassen liep en Spaanse klassiekers speelden.

Als gevolg van de brand in 1941 was Santander de rauwere versie van San Sebastian. Het lag eveneens aan een prachtige baai en ook hier was het eten voortreffelijk. De regen legde echter een grauwe sluier over de dag. Om ook nog iets van ons middeleeuws dorpje Santiliana mee te krijgen, gingen we vroeg in de avond weer naar huis. Op het Plaza Mayor zou een groep Mariachis optreden. Tijdens onze vakantie waren we opmerkelijk vaak groepjes Mexicaanse muzikanten tegen gekomen. Vanwege het Indiano-verleden van deze regio? Hoe dan ook, een Mexicaanse avond leek ons wel een passende afsluiting van onze dagen in Cantabrië. De Mariachis bleven echter weg. Het regende te veel, aldus de serveerster van het tentje waar we voor een leeg podium onze laatste Spaanse wijntjes dronken.