Laatste Txakoli in Bilbao la Vieja

Zaterdag 27 juli 2019

Een uur in de regen staan ging ons te ver. De rij wachtenden bij de ingang van de Altamira grot was ongeveer honderd meter lang. Ons bezoek aan de 150.000 jaar oude rotstekeningen werd daarom uitgesteld naar de volgende keer. Op die 150.000 jaar maakten die paar jaartjes ook niet zoveel meer uit. Door bewolkt en groen Baskenland reden we terug naar Bilbao, waar ons vliegtuig een dag later zou vertrekken.

De aankomst was dit keer wat anders dan toen we drie weken geleden hier aankwamen. Ons appartement voor één nacht bleek in een smoezelige buurt te liggen achter het station: Bilbao la Vieja. Oftewel Oud Bilbao. Met schreeuwende Afrikanen, zwervende zigeuners en dronken kerels die langs onze auto liepen. Op straat leunden dikke prostituees van de oude stempel verveeld tegen de muur. Zodra Roger aanstalten maakte om langs te lopen gingen ze ‘in de houding’ staan. Onze AirB&B was gevestigd boven de ‘Poker Bar’… Maar, het moet gezegd, binnen was het ruim, modern en schoon dus we plaatsten onze koffers in de huiskamer en trokken, ondanks Rogers bedenkingen, verder het centrum van Bilbao in.

Omdat we Bilbao al kenden, het af en toe regende en we dus alle tijd van de wereld hadden, gingen we in de pinxtos-bar El Globo de laatste Alpenetappe van de Tour de France kijken. Daarna liepen we richting de oude stad, waar de kinderen wilden ‘shoppen’ maar Ivich en Roger nog even het Baskisch museum wilden bezoeken. Vandaar dat Franz en Ivelien voor een uurtje samen erop uit trokken. Het Baskisch museum was vooral heel Baskisch. Dat wil zeggen, onbegrijpelijk omdat alle teksten in het Baskisch waren. Op de grote binnenplaats van het statige gebouw stonden metershoge Baskische poppen opgesteld. Eén van hen was de WO I-voetballegende Pichichi, spits van Athletic Bilbao. Dat was dan ook meteen het hoogtepunt van museum.

Op de Plaza Nueva hadden we met de kinderen afgesproken. Op een van de vele terrassen beleefden we onze laatste Baskische momenten met Txakoli en pinxtos. Dachten we, want toen we terug naar onze straat liepen om maar vroeg naar bed te gaan, bleek onze ‘achterbuurt’ te zijn omgetoverd tot een hippe, vrolijke uitgaanswijk. Het ene café puilde uit met jonge mensen, het andere bood een prachtig uitzicht op de Ría de Bilbao die door het centrum stroomde en in weer een ander café waren zigeuners met gitaren muziek aan het maken. We besloten het goed te maken met deze buurt en een bescheiden duik te nemen in het levenslustige uitgaansleven. Daar kwam in een gezellige eettent al snel een eind aan toen Franzje, bang geworden door Rogers aanvankelijke bedenkingen, opbelde of we toch maar naar huis wilden komen. Hadden we tenminste een goede reden om hier snel naar terug te keren!