Villa Feldererhof

Maandag 21 juli 2014
Het leek wel alsof een veteraan uit de eerste wereldoorlog opendeed toen we aanbelden bij Bauernhof Feldererhof in Seis. Was dit echt onze nieuwe verblijfplaats? De oude grijsaard in blauwe overal gaf ons vriendelijk een hand en sjokte met ons naar de aanpalende hoeve, waar zijn kleindochter het van hem overnam. Zij toonde ons een spiksplinternieuw appartement dat nog naar vers hout rook. Ondertussen vertelde ze dat opa Michael 92 jaar oud was, maar nog altijd zeer kwiek. Hij was geboren in 1923 en had in de tweede wereldoorlog aan de Duitse kant gevochten in Brussel en in Duitsland. Na de oorlog was hij in zijn eentje helemaal naar huis gelopen vanuit Duitsland. Een opmerkelijker begin van ons nieuwe verblijf hadden we niet kunnen bedenken.

Villa Feldererhof, zoals wij het natuurlijk meteen noemden, lag in de alpenweiden aan de voet van de Seiser Alm, de grootste en hoogste alm van Europa. Voor een eenvoudige pizza moesten we ‘s avonds naar het dorp. Een smal pad liep langs een kletterende beek naar boven. De heenweg was pittig vanwege het hellingspercentage, de terugweg spannend vanwege het pikkedonker. Met de hoop op beter weer vielen we in slaap.

Dinsdag 22 juli 2014
Omdat het gisteren nog bewolkt was konden we hem niet zien. Maar toen we opstonden keken we vanaf ons houten balkon tegen ‘de Schlern’ aan, een stijle rotswand van ongekend formaat. De voorspellingen gaven later op de dag bewolkt weer aan, maar met dit zonnetje durfden we een wandeling wel aan. En dus waren we al vroeg op weg naar de gondels. Al vroeg in de ochtend zagen we opa Michael als krasse knar ook zijn rondje door de bergen lopen. Eenmaal boven besloten we het pad te nemen naar de Spitzbühlhütte, een prachtige tocht over de Seiser alm. Veel weidser dan dit konden we het niet krijgen.

Zoals altijd in de bergen lag ons einddoel net iets verder dan gedacht. Toen we na twee uur pittig wandelen aankwamen bij de Spitzbühlhütte bleven we daar de rest van de middag om te lezen, te spelen en naar modelvliegtuigjes te kijken die van afstand bestuurd werden terwijl ze boven het dal vlogen (echt iets voor Michiel!). Ondertussen bleven buien uit, hoewel hier en daar een wolkje het aandurfde om tegen de machtige Schlern aan te zweven. Wat een fantastisch wandelweer en wat een heerlijke dag! Moe maar voldaan kwamen we in de namiddag terug bij Villa Feldererhof, waar we uitrustten, lazen en kaartten (Franzje en Ivelien doen niets liever).

Leuk om te vermelden is dat de kindjes tijdens het wandelen aan steeds terugkerende ritueeltjes doen:
- Bloemstukjes maken van Alpenbloemetjes;
- Wilde aardbeitjes plukken;
- ‘De scheet van de week’ en ‘Frans Plugge’ naspelen (van de CD van Van Kooten en De Bie);
- ‘Zet eens een zonnetje onder de mensen’ zingen (vooral Franzje), vrij naar zijn betovergrootvader August de Laat, die nooit kon hebben vermoed dat zijn grote hit nog eens op de Seiser Alm door zijn achter-achterkleinzoon gezongen zou worden.