Het uitzicht van Sisi

Vrijdag 31 juli 2015

Het was een levendig gebeuren, het inschepen op de ferry die vanuit Igoumenitsa naar Corfu vertrok. Achteruit inparkeren op de vierkante millimeter met een schreeuwende Griek voor je auto die aanwijzingen geeft en je spiegeltje omvouwt. Maar uiteindelijk stond onze Ford er toch maar, met minder ruimte dan een passagier op een Ryan Air vlucht. Na anderhalf uur over de zee turen, kwamen we aan op het eiland waar we het in 2001 eens werden over de naam ‘Ivelien’. Als we tenminste ooit een dochtertje zouden krijgen.

Onze rentree op Corfu begon met een kansloze missie: op zoek naar het hotel waar Roger op de ochtend van 12 juli 2001 aan de rand van het zwembad van een hotelmedewerker te horen had gekregen: ’Dein Freund ist tod.’ En, gevraagd om meer uitleg: ‘Dein Freund, Herman Brood, tod…’ Dat hotel dus. Maar met dat verhaal kon het Tourist Office van Corfu natuurlijk weinig. Daarom maar rond getoerd door buurten waar het hotel zou kunnen zijn. Dat had als voordeel dat we een kleine sightseeing door Corfu-stad maakten. Wat een leuke, mondaine stad was dit ook alweer! Of, zoals Ivich het verwoordde: ‘In Parga staat het toerisme centraal, maar in Corfu mag je als toerist een kijkje komen nemen in het Griekse leven dat hier centraal staat.’

Van ons ‘Herman Brood hotel’ was uiteindelijk geen spoor te bekennen. Daarom maar afgezakt naar het zuiden van het eiland. Naar het Achilleion, van 1892 tot 1898 het zomerpaleis van Sisi en, daarna, van Keizer Wilhelm II. Daar sloegen we willekeurig af van de chaotische kustweg. Via een steile, smalle landweg kwamen we aan bij hotel Brentanos. We checkten in voor twee nachten in een prachtig appartement naast de tuinen van het Achilleion. Met hetzelfde uitzicht over zee als Sisi dat 120 jaar geleden had. Met dat verschil dat er nu vliegtuigen af en aan vlogen van en naar de nabije landingsbaan.

’s Avonds reden we weer terug naar Corfu-stad. We wandelden over de marmeren Esplanade en sloegen af in de smalle, schaduwrijke straatjes tussen de hoge herenhuizen. In de buurt van het restaurant waar we aten was het Servisch Museum, dat we de volgende dag zouden bezoeken. Daarnaast was een Servisch eerste wereldoorlog winkeltje, waar Roger voorafgaand aan morgen al kennis maakte met Zjelko Popovic. Zjelko’s Servo-Kroatische opa had in de eerste wereldoorlog gevochten aan het Servische front. Aanvankelijk aan de Habsburgse zijde (evenals Rogers Boheemse opa aan hetzelfde front) maar al snel was hij gevlucht en overgestapt naar de Serviërs. Om tégen Oostenrijk-Hongarije te vechten (dus ook tegen Rogers opa). Uiteindelijk was hij door de Oostenrijkers gevangen genomen en voor de rest van de oorlog geïnterneerd in Hongarije. Vanaf zijn i-Phone liet Roger vervolgens foto’s zien van zijn opa als militair, waarna de twee niet uitgepraat raakten. Ze spraken af elkaar de volgende ochtend weer te zien.