In het land van Miltonise

Vrijdag 28 april 2017

Het was even schrikken toen we in IJmuiden incheckten voor de ferry. Rogers paspoort was in maart verlopen waardoor we de boot niet op mochten! Na enig telefonisch overleg met de directie van de ferrymaatschappij en zielig kijken van onze kant wilde men voor Roger gelukkig een uitzondering maken. ‘En daar heeft u heel veel geluk mee’, aldus de dame van het incheckkantoortje. ‘Er is nog steeds een kleine kans dat u Groot-Brittannië niet in komt…’ Met dat onheil in gedachten dronken we in de discoruimte van de boot onze eerste Bitter. We brachten de avond toepend en lezend door terwijl we de zon in de Noordzee zagen wegzakken.

Zaterdag 29 april 2017

Na een prima nacht in onze cabin werden we bij de monding van de Tyne bij Newcastle verwelkomd door een school bruinvissen die even met onze ferry mee zwommen. Bij de grenscontrole werd Rogers paspoort opnieuw onder de loep genomen. Dit keer bleef het echter bij het advies om in terug in Nederland het paspoort toch écht te verlengen… Even buiten Newcastle, in het middeleeuwse Hexham, kochten we ontbijt in bij een plaatselijke supermarkt. Daarna reden we langs de Hadrian Wall door tot aan de Ierse zee aan de zuid-westkant van Schotland. Om bij Glenluce weer het binnenland in te trekken in een Brits sprookjesland op weg naar New Luce. Kleine weggetjes door bossen en langs groene weides met lammetjes, stenen bruggen over riviertjes en prachtige ruïnes van oude kerkjes en van een oude abdij.

Kort nadat we de bagage hadden uitgeladen, stond Charlie McMicking al in gang van de Kenmuir Arms Inn, onze B&B en de enige pub van het gehucht. Na drie jaar onderzoek naar Gilbert McMicking, de enige in Den Bosch overleden WO I-soldaat, was het Roger eindelijk gelukt om een familielid te traceren. Na een hartelijke begroeting nam Charlie ons mee naar de New Luce Parish Churchyard. ‘Onze familie heeft veel verdiend met de bouw van een windmolen in New Luce. Die staat er nu niet meer, want hij is afgebrand.’ Op het kerkhof ontvouwde zich de familiegeschiedenis van de familie ‘McMicking of Miltonise’, zoals de familie in oude stukken genoemd wordt. Achter de kerk stond op een grafsteen geschreven welke grond van het kerkhofje toekwam aan alle Miltonnies. ‘Ik zal hier later ook komen te liggen’, zei Charlie terwijl hij wees op de zerk met meerdere generaties McMicking. Tot onze enkels in het gras luisterden we naar de opmerkelijke familiegeschiedenis van de McMickings. Die ging terug tot 1610, toen ze zich als boeren hadden gesetteld op een stuk land even verderop genaamd Miltonise! Eeuwen lang liepen ze iedere zondag, door weer en wind, 2 uur naar dit kerkje uit 1690. Om daarna gedurende 2 uur de mis bij te wonen en vervolgens weer 2 uur terug te moeten lopen. ‘Maar ze hadden het er waarschijnlijk graag voor over. Het was het enige moment van de week dat ze andere mensen konden ontmoeten.’

En dan was er nog een merkwaardige erfeniskwestie. Tot 1884 behoorde Miltonise toe aan Thomas McMicking. Na zijn dood ging het landgoed echter niet over op zijn oudste zoon Torrance McMicking ‘omdat die een leven was begonnen in de Filippijnen’, aldus Charlie. Torrance kreeg daar een vrouw en een zoon, die hij vervolgens achterliet om weer terug te keren naar New Luce. Inmiddels was de erfenis echter al overgegaan op Major Gilbert McMicking, het tweede kind van Thomas (en tevens de vader van ‘onze’ Gilbert McMicking die in Den Bosch begraven ligt). Het erfenisverhaal nam vervolgens een vreemde wending toen Charlie vertelde dat Gilberts vrouw (de moeder van onze McMicking) aan een ‘mental illness’ leed. Om zijn nageslacht te beschermen tegen deze gekte zou hij na WO I zijn twee overgebleven zonen hebben opgedragen om nooit te trouwen. Toen zijn zoon Robert dat tóch deed zou zijn vader het landgoed alsnog aan Torrance terug hebben gegeven. Op die manier zou Miltonise aan Charlie’s kant terecht zijn gekomen.

Buiten het prachtige oude kerkhofje stond een herdenkingskruis voor de gevallenen van New Luce in de eerste wereldoorlog. Tussen de 9 namen van gevallenen stonden ook de gebroeders Robert en William ‘McMeeking’. ‘Ongetwijfeld familie’, aldus Charlie. ‘Onze naam is door de tijd heen vaak verkeerd gespeld.’ Terwijl het ons inmiddels duizelde aan zoveel unieke informatie liepen we terug naar het hotel. Alsof we nog niet genoeg waren verwend met WO I kwamen langs de ‘New Luce War Memorial 1914 – 1918’, zoals stond te lezen op rood-wit gebouwtje. Behalve deze letters was er binnenin het gebouw echter niets te zien van WO I. Tegenwoordig deed het dienst als openbaar toilet.

Het gaat economisch niet goed met het zuidwesten van Schotland. ‘Maar ik ga je zo dadelijk laten zien waarom het zich binnenkort zal herstellen’, maakte Charlie ons nieuwsgierig. We stapten in zijn auto en reden door een verlaten landschap. De spaarzame boerderijen stonden leeg en waren soms zelfs verworden tot totaal verwaarloosde, lege spookhuizen. Miltonise lag nog een behoorlijk eind weg van New Luce. Naarmate de weg omhoog ging, werd het landschap kaler, ruwer en surrealistischer. Uiteindelijk aangekomen op het landgoed pikte Charlie zijn twee honden op, waarna we tussen de schapen door (Charlie had er 600 rondlopen) de heuvels rondom zijn vallei beklommen. Om te zien waarmee hij binnenkort zijn geld zou verdienen: windfarming! Overal om ons heen stonden windturbines. ‘De wind waait hier het hardst van heel Groot-Brittannië’, legde Charlie trots uit. Daar waar de McMickings ooit rijk waren geworden met een windmolen in New Luce, deed Charlie het eeuwen later dus dunnetjes over met windturbines op zijn landgoed. Na een fikse wandeling was het tea time aan Charlie’s keukentafel. Door het dal passeerde een trein. ‘Mijn vader is in 1998 omgekomen toen hij zijn schapen aan het hoeden was en niet oplette toen er een trein aankwam.’

’s Avonds was er dan eindelijk tijd voor Roger om zijn verhaal te presenteren over Gilbert McMicking. Onder het wakende oog van het schilderij van Charlie’s opa Major General Neil McMicking. ‘Hij vocht in de Great War en stond in 1944 aan het hoofd van de bevrijding van Antwerpen.’ Charlie had zijn bibliotheek speciaal voor vanavond omgetoverd tot bioscoop. Het werd een zeldzaam historische presentatie aan de familie van de Bossche Gilbert McMicking op een plek waar hij, volgens Charlie, vroeger als kind zeker ook geweest moet zijn in de zomers. In de pauze van de huiskamerlezing aten we heerlijke lamsbout die Charlie en zijn vrouw Diana voor ons hadden voorbereid. Het werd een avond vol met enthousiaste vragen en aanvullingen. Zo zou Robert, de broer van de Bossche Gilbert die tegen het advies van zijn vader trouwde en daardoor de erfenis van Miltonise mis zou hebben gelopen, drie kinderen hebben nagelaten die nog in leven waren. ‘Ik heb Robert ooit nog eens ontmoet.’ Vanwege die hele erfeniskwestie zou het contact echter verwaterd zijn. Pas rond middernacht klikte Roger zijn laatste slide aan en namen we afscheid van onze nieuwe vrienden. See you on 11-11-2018 in Den Bosch!