Lambing time!

Dinsdag 1 mei 2017

Voordat we vertrokken naar onze volgende lokatie wilden we nog een wandeling maken in de bergen rondom Loch Lomond. Op aanraden van onze Landlady besloten we dicht bij huis te blijven. We liepen de oprit van onze cottage af en sloegen rechtsaf de Finlas berg op. De groene sappige weiden stonden vol met schapen en hun pas geboren lammetjes. Op weg naar boven passeerden we een boerderij met een schaapstal. We werden uitgenodigd om te komen kijken naar de lammetjes. Onze binnenkomst in de stal bleef niet onopgemerkt. Een enorm geblaat van alle kanten, het leek wel het Britse Lagerhuis! Verderop in de stal stonden de ‘couveuses’: aparte hokjes waar pasgeboren lammetjes met hun moeders in gehouden werden om bij te komen van de geboorte. Daarnaast de kraamkamer met hoogzwangere schapen.

Het kon ‘any time’ gebeuren, aldus de aardige boerin. De lammetjes kwamen sinds vannacht bij bosjes. Eerst ging onze aandacht uit naar een schaap waar al een stukje foetus uit bungelde, maar daar bleek weinig schot in te zitten. Terwijl die ‘zware schaapbevalling’ dus op zich liet wachten, diende een andere dame zich al aan. Zij werd een handje geholpen door de boerin, die haar hele arm in het schaap stopte. Ademloos keken we toe hoe ‘Bobby’, zoals de kinderen het lammetje meteen noemden, ter wereld kwam. Het mormeltje leek even stil en dood te liggen, maar kreeg een strootje in de neus gestopt en werd door de boerin rondgeslingerd om er leven in te krijgen. Niet echt een fijne manier om het leven te beginnen, vonden wij. Uiteindelijk was het eind goed, al goed. Toen we de stal weer verlieten strompelde Bobby al onwennig op zijn pootjes rondom zijn moeder.

Met een lentegevoel vervolgden we onze wandeling naar boven. Bij het tweede weiland dat we passeerden stond een eenzaam lammetje bij het hek. Toen we dat openden kwam het spontaan op ons af lopen. Vooral Roger had blijkbaar een vaderlijke (of moederlijke) uitstraling want ‘Blackface’, zoals we deze noemden vanwege zijn zwarte kopje, bleef honderden meters met ons meelopen en liep Roger telkens hinderlijk voor de voeten. Bijna hadden we met vijven op vakantie moeten verder gaan. Pas na een kwartiertje kwam de blatende moeder Blackface tot orde roepen, waarna we doorliepen tot Loch Finlas, een enorm stuwmeer bovenaan de berg.

Schotland is als IJsland maar dan met bomen. Die conclusie trokken we toen we onderweg waren naar onze volgende bestemming. Want net als in IJsland stikt het in Schotland van de viewpoints langs de weg die uitnodigen om even uit te stappen. Dat deden we bij Iveruglas, het meest noordelijke punt van Loch Lomond dat uitzicht bood over het meer. Daarna stopten we bij de Falls of Falloch waar een grote watermassa naar beneden kletterde. Roger en de kindjes maakten de hinkstapsprong over de rotsen naar de overkant van de rivier. Boven bij de waterval zagen ze een dappere Schot zwemmen in bergwater van 9 graden.

Vervolgens werd het landschap wijds en ruig en reden we de Highlands binnen. Wat een prachtige leegte! Middenin dit niemandsland stond een gesloten hotel dat deed denken aan de film the Shining. Dit was niet de reden van onze derde stop. Dat waren de vele hertjes die in deze vallei om het verlaten gebouw heen graasden. Hoe langer we het landschap bekeken, des te meer we hun bruine schudkleur herkenden.

Rond borreltijd kwamen we aan bij Holly Tree, een luxe hotel in Kentallen, vlakbij Glencoe. Dit gehucht lag tegen het gebergte van de Highlands aan en was ook prachtig gesitueerd aan de baai van Loch Linnhe. Ons hotel was een voormalig treinstationnetje, compleet met een intact gehouden wachtkamer en een oud kantoortje voor de kaartverkoop. Aan de muur oude foto’s van de oude stationschef en zijn gezin die hier ooit gewoond moeten hebben. We borrelden aan de baai onder een straalblauwe hemel, zwommen, namen een sauna en aten heerlijk vis in het visrestaurant.