Vivinatura aan de voet van de Vesuvius

Maandag 8 augustus 2017

Nog één espresso dan, in het koffiebarretje tegenover onze B&B. Dit keer namen we er typisch Napolitaanse lekkernij bij, zogenaamde ‘baba’s’. Ze zagen eruit als kleine oliebolletjes en waren gedrenkt in sterke rum. Drie van die dingen bij je espresso en je kwam dronken op je werk. Daarna was het toch echt tijd om de rugzakken te pakken. Weer die fantastische wandeling door rumoerig Napels! Dit keer als ervaren glampackers, op weg naar onze volgende bestemming.

In een regionale trein vol met graffiti reden we langs de haven en de saaie buitenwijken van Napels. Het spoor liep parallel aan de Vesuvius. Halverwege de reis stapte een gezellig orkestje de trein in met Napolitaanse muziek. Twee haltes na Pompeï stapten we uit. Tot verbazing van onze Italiaanse medepassagiers die dachten dat ook wij naar de Amalfi kust zouden gaan. Ondanks aansporingen om in de trein te blijven zitten stonden we in de bloedhete zon op het totaal verlaten stationnetje van Ponte Persica. Vervolgens liepen we met onze rugzakken door een saai en lelijk gehucht (Italië kan ook heel lelijk zijn!) op weg naar onze volgende halte: Agri Vivinatura.

We kwamen in een klein paradijsje. Na vier dagen in de gekte van Napels waren we wel toe aan een dagje dolce far niente. Bij Vivinatura, aan de voet van de Vesuvius, brachten we de hele dag in en rond het zwembad door. Pas tegen de avond gingen we de groenten- en kruidentuin en de beesten bekijken die achterin op het erf gehouden werden: kippen, koeien, varkens, ezels en geiten. Op een stoffig voetbalveldje speelden we om de Rossmeisl-cup: de ouders tegen de kindjes. Met Ivich in de rol van Vivianne Miedema werd het in een zinderende duel 7-6 voor Ivich en Roger.

’s Avonds maakten we kennis met Philip en Christien en hun kinderen, een grappige familie uit Antwerpen. Hij Vlaams docent cultuurwetenschappen en rockgitarist (hij was naar eigen zeggen een paar keer op de Nederlandse en Belgische tv geweest), zij Amerikaans archeologe. Ze waren hier natuurlijk voor Pompeï, maar hadden net een treinreis van 30 uur achter de rug vanuit Antwerpen. Het plezante Brabantse onderonsje eindigde toen het personeel van Vivinatura wilde gaan slapen.

Dinsdag 8 augustus 2017

We namen een vroege trein naar Pompeï. Desondanks was de hitte al moordend. De tochten naar de top van de Vesuvius waren afgelast, lazen we toen we aankwamen bij het station. Niet dat we daaraan hadden gedacht want dát zou met deze hitte inderdaad ‘eerst Napels zien en dan sterven’ zijn geweest. We liepen langs schreeuwende tourist offices waar je ‘Skip the line tickets’ kon kopen. Die line was dan ook wel héél erg lang. Slik! Omdat we nu echter zó dichtbij deze must-see belevenis waren gekomen, besloten we toch maar achteraan aan te sluiten bij de andere dagjestoeristen en Chinezen.

Uiteindelijk viel het allemaal nog best mee. Al na een half uur liepen we het jaar 79 na Christus binnen. In dat jaar had een vulkaanuitbarsting van de Vesuvius Pompeï eerst bedolven onder as en lavapuin, waarna een gaswolk van 500 graden in één klap een einde maakte aan de stad. Pas in de 19e eeuw werd Pompeï onder de aarde terug gevonden, alles nog in zeer goede staat. Net als op andere toeristische plekken bleek ook hier de Wet van de Chinezen van kracht te zijn. Bij de belangrijkste bezienswaardigheden stonden hordes toeristen. Maar liep je echter iets verder door, dan werd het al snel minder druk. Zo ook in de lege straatjes aan de rand van het oude Pompeï. We wandelden er drie uur rond in 43 graden. Gelukkig stonden er veel water tappunten waar we gebruik van konden maken.

Ondertussen wachtte het zwembad van Vivinatura. Rond het middaguur beloonden we onszelf met een welverdiende duik. Tegen de avond waren we voldoende aangesterkt voor de Rossmeisl-cup. Dit keer wonnen de kindjes met 7-6, met een wervelende Franz als matchwinner.