Tiroolse dagen in Pergine

Donderdag 18 augustus 2017

825 kilometer langs de Adriatische kust, van Lecce naar Bologna, brachten we slapend door in onze nachtcoupé. Daar nog 225 kilometer bij opgeteld van Bologna naar Trento, naar Pergine Valsugana, en we kwamen uit op een treinrecord van 1.050 kilometer in één dagdeel. De tussenstop in het saaie en lelijke Verona (rondom het station althans) meegerekend. Trento was ons vorig jaar zo goed bevallen (bij Interrail part I) dat we hadden besloten om deze Zuid-Tiroolse regio nogmaals te bezoeken. Dit keer verbleven we echter niet in het centrum van de stad, maar in Pergine Valsugana, een dorpje in de bergen.

Op het stationnetje werden we opgehaald door Carla van Agritur Bortolotti, een familiehuis met groentetuin en uitzicht op de bergen. Net als in Gasthof Pisl in Görtschach, aan het begin van onze vakantie aan de Wörthersee, konden we ook hier per fiets de omgeving verkennen. Via Pergine daalden we af naar Lago di Caldanazzo bij het dorpje San Christoforo. Daar zagen we voor het eerst weer eens Nederlanders. Heel veel Nederlanders. Bij de opvallend lege strandbar aan het mooie bergmeer was Nederlands zelfs de voertaal. Terug in Pergine sloten we de dag Tirools af in een Italiaans restaurant: met Weizenbier en een pannetje gröstl.

Vrijdag 19 augustus 2017

Onze bonusdag begon op de begraafplaats van Pergine. Daar vond Roger een mooie kapel voor ‘nostri caduti nelle grande guerra’, compleet met altaar en plaquette met de namen van de gevallenen uit Pergine. Na dit WO I kwartiertje daalden we op onze fietsen het dal in, naar het Lago di Caldanazzo. We reden op een prachtig fietspad langs het meer en zochten via appelgaarden de weg naar het Lago di Levico aan het gelijknamige stadje. Voordeel daarbij was dat we gewoon in het Nederlands de weg konden vragen.

In een zwempark aan het meer legden we die middag onze handdoeken in het gras. Hoewel we natuurlijk heel wat hitte gewend waren moesten we ook hier om het half uur ter verkoeling een duik nemen in het kraakheldere, frisse water. Zoals een laatste dag moet zijn, had de dag geen uitdagingen meer voor ons in petto. Of het moest dan de hoge duikplank zijn voor de kindjes of voor Roger het sjouwen met de fietsen op het stationnetje van Levico om de trein terug te halen. Op onze laatste Italiaanse avond aten we groenten uit eigen tuin van onze agri.