ArriveLecce
Door: Roger
Blijf op de hoogte en volg Roger en Ivich
15 Augustus 2017 | Italië, Lecce
Zaterdag 12 augustus 2017
Om Matera te ontsluiten van de rest van Italië liep er een lokaal dieseltreintje naar Bari. Mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie. We moesten wel alert blijven, want zonder dat het werd omgeroepen of te lezen was bleek dat we halverwege halsoverkop moesten overstappen op een andere boemeltje. Eenmaal in Bari duurde het twee uur voordat de trein naar Lecce vertrok. Die tijd brachten we door in een leuke espressobar tegenover het centraal station.
Hoewel we dus nóg zuidelijker waren, was het in Lecce 10 graden ‘koeler’ dan in Matera. Dat wil zeggen, 33 in plaats van 43 graden. In onze B&B Aurora in Lecce hadden we, wederom, een appartement van twee verdiepingen en een leuke binnenplaats. Lecce lag in de punt van de hak van de laars, precies tussen de Adriatische en Ionische kust in. We konden deze dagen dus nog ruimschoots aan onze stranduren komen. Voor ons eerste strandbezoek in Salento, zoals deze streek heette, gingen we naar Porto Cesareo, aan de westkant van de hak. De strandbus vanuit Lecce was voor de helft gevuld met pikzwarte Afrikanen die op de stranden spiegeltjes en kraaltjes gingen verkopen. De omgekeerde kolonisatie. Franzje: ‘die mensen zijn toch heel rijk? Hoe kunnen ze anders zo veel spullen hebben?’
Aan de Ionische zee namen we plaats op een druk familiestrand met louter Italianen. Deze streek lag te zuidelijk voor West-Europeanen. Aan het begin van de avond werd het zowaar bewolkt. Eenmaal terug in onze B&B ging dat zelfs over in onweer, waardoor we ’s avonds kennismaakten met de natte oude stad van Lecce. Die was te omschrijven als…, tja, als wat eigenlijk? Barok en Habsburgs, maar toch ook Spaans en Italiaans. Progressief en artistiek maar ook traditioneel en statig. En natuurlijk katholiek. Een stad van Bohémiens en studenten waar je uitstekend kon eten en drinken. We kwamen uit op ‘het Den Bosch van Salento’, en voelden ons dus meteen thuis. In een van de vele Korte Putstraten aten we heerlijke vispasta bij restaurant Willy’s (van Lucky TV).
Zondag 13 augustus 2017
Vanavond konden we BBQ-en op onze binnenplaats! Bij een Islamitische slagerij (open op zondag) kochten we biefstukken, waarna we de bus namen naar Gallipoli. Niet het Turkse Gallipoli uit 1915 (WO I), maar het megahippe Italiaanse Gallipoli. Er bleek een prachtig strand te zijn waar jongere mensen tot diep in de nacht doorfeestten in moderne strandtenten. Gallipoli, het nieuwe Ibiza! Daar was ook de Nederlandse DJ Martin Garrix achter gekomen. Hij trad er vandaag op, zagen we op posters.
In de hak van de laars sprak amper iemand Engels. Daarom ontfermde de hele bus zich over ons toen we in Gallipoli aan de buschauffeur vroegen waar we eruit moesten voor het beste strand. Na druk overleg werd besloten dat de Punta della Suina het beste strand voor ons was. Een goed besluit, want de rotskust maakte meteen diepe indruk op ons. De golven die beukten op de rotsen, de zee met meerdere kleuren prachtig blauw en de heerlijk verfrissende wind. Even rustig dobberen in de branding was er niet bij. Er moest strijd worden geleverd tegen de hoge golven, die eindeloos aan kwamen rollen op het kleine strandje met hagelwit zand.
Toen het feest begon voor de hipsters van Zuid-Italië, namen we de bus terug naar Lecce voor de eerste BBQ-avond van onze vakantie. Natuurlijk gevolgd met een wandeling door de prachtige oude stad voor een gelato.
Maandag 14 augustus 2017
Ivich en Roger jogden ’s ochtends naar het treinstation. Voor de conditie, maar ook om tickets te reserveren voor de trein naar Trento van dinsdagnacht. Een reisnacht in plaats van –dag, zou ons namelijk een bonusdag Lecce opleveren. De rest van de dag werd een beetje een kopie van de dag daarvoor. Bij Punta della Suina in Gallipoli genoten we van de kust en op onze binnenplaats vierden we BBQ-fiësta part II.
’s Avonds werden we in de oude stad verrast met de Notta della Taranta, het muziekfestival van Lecce. Speciaal voor Ivich met een spin als symbool. Op het Piazza Sant’ Oronzo was een menigte in afwachting van een optreden. Ondertussen werden ontstonden er spontane ‘Tarantella’s’ onder het publiek. Op het ritme van trommelaars danste en klapte jong en oud de Salentaanse nacht in.
Dinsdag 15 augustus 2017
Na twee dagen aan de Ionische kust was vandaag de Adriatische aan de beurt. In San Foca vonden we een prachtig breed familiestrand met wit zand, hoge golven en een turquoise zee. Ondanks de Ferragosto, de nationale feestdag in Italië (Maria Hemelvaart), was het niet overdreven druk en hadden we een mooie laatste dag in Salento. Terwijl we onze laatste drankjes in een strandtent dronken, brak bij een grote Italiaanse familie een Tarantellafeest los.
’s Avonds hadden we nog tijd voor een snel afscheidsetentje in het chique restaurant La Pesceria, waar we onze eigen vis selecteerden. Daarna pikten we bij B&B Aurora onze bagage op, waarna we om 22:00 uur in de trein onze bedden uitklapten voor de lange nachtreis. ArriveLecce!
Om Matera te ontsluiten van de rest van Italië liep er een lokaal dieseltreintje naar Bari. Mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie. We moesten wel alert blijven, want zonder dat het werd omgeroepen of te lezen was bleek dat we halverwege halsoverkop moesten overstappen op een andere boemeltje. Eenmaal in Bari duurde het twee uur voordat de trein naar Lecce vertrok. Die tijd brachten we door in een leuke espressobar tegenover het centraal station.
Hoewel we dus nóg zuidelijker waren, was het in Lecce 10 graden ‘koeler’ dan in Matera. Dat wil zeggen, 33 in plaats van 43 graden. In onze B&B Aurora in Lecce hadden we, wederom, een appartement van twee verdiepingen en een leuke binnenplaats. Lecce lag in de punt van de hak van de laars, precies tussen de Adriatische en Ionische kust in. We konden deze dagen dus nog ruimschoots aan onze stranduren komen. Voor ons eerste strandbezoek in Salento, zoals deze streek heette, gingen we naar Porto Cesareo, aan de westkant van de hak. De strandbus vanuit Lecce was voor de helft gevuld met pikzwarte Afrikanen die op de stranden spiegeltjes en kraaltjes gingen verkopen. De omgekeerde kolonisatie. Franzje: ‘die mensen zijn toch heel rijk? Hoe kunnen ze anders zo veel spullen hebben?’
Aan de Ionische zee namen we plaats op een druk familiestrand met louter Italianen. Deze streek lag te zuidelijk voor West-Europeanen. Aan het begin van de avond werd het zowaar bewolkt. Eenmaal terug in onze B&B ging dat zelfs over in onweer, waardoor we ’s avonds kennismaakten met de natte oude stad van Lecce. Die was te omschrijven als…, tja, als wat eigenlijk? Barok en Habsburgs, maar toch ook Spaans en Italiaans. Progressief en artistiek maar ook traditioneel en statig. En natuurlijk katholiek. Een stad van Bohémiens en studenten waar je uitstekend kon eten en drinken. We kwamen uit op ‘het Den Bosch van Salento’, en voelden ons dus meteen thuis. In een van de vele Korte Putstraten aten we heerlijke vispasta bij restaurant Willy’s (van Lucky TV).
Zondag 13 augustus 2017
Vanavond konden we BBQ-en op onze binnenplaats! Bij een Islamitische slagerij (open op zondag) kochten we biefstukken, waarna we de bus namen naar Gallipoli. Niet het Turkse Gallipoli uit 1915 (WO I), maar het megahippe Italiaanse Gallipoli. Er bleek een prachtig strand te zijn waar jongere mensen tot diep in de nacht doorfeestten in moderne strandtenten. Gallipoli, het nieuwe Ibiza! Daar was ook de Nederlandse DJ Martin Garrix achter gekomen. Hij trad er vandaag op, zagen we op posters.
In de hak van de laars sprak amper iemand Engels. Daarom ontfermde de hele bus zich over ons toen we in Gallipoli aan de buschauffeur vroegen waar we eruit moesten voor het beste strand. Na druk overleg werd besloten dat de Punta della Suina het beste strand voor ons was. Een goed besluit, want de rotskust maakte meteen diepe indruk op ons. De golven die beukten op de rotsen, de zee met meerdere kleuren prachtig blauw en de heerlijk verfrissende wind. Even rustig dobberen in de branding was er niet bij. Er moest strijd worden geleverd tegen de hoge golven, die eindeloos aan kwamen rollen op het kleine strandje met hagelwit zand.
Toen het feest begon voor de hipsters van Zuid-Italië, namen we de bus terug naar Lecce voor de eerste BBQ-avond van onze vakantie. Natuurlijk gevolgd met een wandeling door de prachtige oude stad voor een gelato.
Maandag 14 augustus 2017
Ivich en Roger jogden ’s ochtends naar het treinstation. Voor de conditie, maar ook om tickets te reserveren voor de trein naar Trento van dinsdagnacht. Een reisnacht in plaats van –dag, zou ons namelijk een bonusdag Lecce opleveren. De rest van de dag werd een beetje een kopie van de dag daarvoor. Bij Punta della Suina in Gallipoli genoten we van de kust en op onze binnenplaats vierden we BBQ-fiësta part II.
’s Avonds werden we in de oude stad verrast met de Notta della Taranta, het muziekfestival van Lecce. Speciaal voor Ivich met een spin als symbool. Op het Piazza Sant’ Oronzo was een menigte in afwachting van een optreden. Ondertussen werden ontstonden er spontane ‘Tarantella’s’ onder het publiek. Op het ritme van trommelaars danste en klapte jong en oud de Salentaanse nacht in.
Dinsdag 15 augustus 2017
Na twee dagen aan de Ionische kust was vandaag de Adriatische aan de beurt. In San Foca vonden we een prachtig breed familiestrand met wit zand, hoge golven en een turquoise zee. Ondanks de Ferragosto, de nationale feestdag in Italië (Maria Hemelvaart), was het niet overdreven druk en hadden we een mooie laatste dag in Salento. Terwijl we onze laatste drankjes in een strandtent dronken, brak bij een grote Italiaanse familie een Tarantellafeest los.
’s Avonds hadden we nog tijd voor een snel afscheidsetentje in het chique restaurant La Pesceria, waar we onze eigen vis selecteerden. Daarna pikten we bij B&B Aurora onze bagage op, waarna we om 22:00 uur in de trein onze bedden uitklapten voor de lange nachtreis. ArriveLecce!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
