Van oranje naar geel

Zaterdag 25 juli 2020

Geen EK deze zomer, tóch code oranje! Een van de wrange grapjes die we op Whatsapp vanuit Nederland ontvingen. Het was nog niet zo makkelijk om onze vakantie een coronaproof vervolg te geven. We belandden in een Europese wirwar van afwijkende nationale corona-regels. Terwijl er op heel Krk NUL besmette gevallen waren gemeten, had de Nederlandse regering een verblijf in Kroatië plotseling ernstig afgeraden. Volgens de Duitse regering was vakantie in Kroatië nou juist wél verantwoord en ook de Kroatische regering vond dat er niets aan de hand was. Wat buurland Slovenië ervan vond was niet duidelijk aangezien alle informatie op de officiële website in het Sloveens stond.

Desondanks besloten we om de kat niet op het spek te binden en Kroatië na een paar dagen te verlaten. Hoe triest dat ook was voor die lieve mensen in Vbrnik die er allemaal niets van snapten. Als alternatief hadden we een leuk appartement op het oog in het Sloveense wintersportdorp Kranska Gora. Maar nét toen we onze spullen aan het inpakken waren, belde de eigenaar van dat appartement ons over een nieuwe Sloveense richtlijn. Vanaf zaterdag, uitgerekend de dag van ons vertrek uit Kroatië, mochten buitenlandse reizigers uit Kroatië slechts 12 uur in Slovenië blijven. Ons plan moest dus weer worden bijgesteld: eerst maar eens Kroatië uit zien te komen.

Met het schrikbeeld van chaotische taferelen aan de Kroatisch-Sloveense grens stonden we vroeg op om op tijd weg te kunnen rijden. Na Rijeka reden we over een spookachtig lege snelweg naar de Sloveense grens. Van Sloveense kant verwachtten we een grondig verhoor over ons reisdoel. Tot onze verrassing werden we echter aangesproken door een vriendelijke Kroatische studente die allerlei toeristische vragen had: ‘wat kostte uw appartement?’ ‘Hoeveel heeft u dagelijks uitgegeven in de supermarkt’? Geen woord over covid-19 of corona. Fluitend reden we code geel binnen.

Om er zeker van te zijn dat we écht niet in Slovenië konden blijven stopten we in de buurt van Kranska Gora op de mooiste parkeerplaats langs de snelweg die we ooit gezien hadden. Omringd door de stijle Julische alpen lunchten we aan een wild stromende, fel lichtblauwe beek. De aardige dame van het aanpalende tourist office was nog niet op de hoogte van de nieuwe nationale corona maatregelen. Na wat telefoontjes bevestigde ze inderdaad dat we formeel in overtreding waren als we langer dan 12 uur in Slovenië waren. ‘Maar er zal niemand zijn die controleert waar jullie vandaan komen’…

Om aan alle corona-onduidelijkheid een einde te maken besloten we toch maar om de rest van onze vakantie aan de Oostenrijkse kant van het gebergte door te brengen. In Karinthië dus. De Oostenrijkse grenswachten maakten daar in ieder geval geen probleem van. Zij ‘waren even lunchen’, zo leek het. Bij de Oostenrijkse grens passeerden we een leeg grensloket.

In het verlangen om tóch in de bergen te vertoeven, vonden we een appartement op de Kanzlerhöhe, een Alpenreus aan de Ossiachersee nabij Villach. Om daar te komen, werd onze auto zwaar op de proef gesteld. Negen stijle kilometers leidden ons naar het wintersportoord Gerlitzen. Daar kwamen we terecht in een hotel dat het beste kon worden vergeleken met het hotel in de film ‘The Shining’ met Jack Nicholson. Compleet verlaten en afgesneden van de rest van de wereld. En ook het aanpalende oubollige Sonnenhotel was een naargeestig oord. Daar stond echter een magnifiek uitzicht op Karinthië tegenover. Bovendien was een lange tocht naar beneden geen optie meer. We besloten daarom toch maar te blijven en aten in het enige restaurant op de berg: Edelweiβ.