Aan de Indische Oceaan

Zaterdag 29 juli 2023

Na een ontbijt in het dorp bij de Chef Lady was onze safaribegeleider van gisteren ook onze taxichauffeur. Voordat naar we naar de zuidkust van Sri Lanka vertrokken vervulde hij nog even zijn oude rol door ons mee te nemen naar een kade van een rivier waar drie grote bomen stonden. We zagen er weinig bijzonders aan. Tot Isuru ons wees op de ‘bats’ die overal in de bomen hingen. Duizenden zwarte vleermuizen, zo groot als een schoenendoos, hingen in een diepe slaap. Slecht één was er wakker en vloog boven ons hoofd. Omdat de zon zijn vleugels bescheen konden we de bouw van zijn romp goed waarnemen.

Na deze laatste ‘wildspotting’ volgde een rit door een groen landschap met armoedige dorpjes. Ook de weg naar ons nieuwe verblijf in Mirissa was bepaald geen opgeruimde straat.Langs ons nieuwe resort Deepika Mirissa reden toeterende bussen en pruttelende tuktuks. Maar eenmaal ingecheckt bleek het een prima plek. Op de eerste verdieping was een klein zwembadje en vanaf het dakterras op de derde verdieping had je een prachtig uitzicht op de zee waar op 26 december 2004 de Tsunami aanspoelde. Niet in een grote golf, maar met twee grote bakken met zeewater die het land in spoelden, zoals de eigenaar van ons resort het ons toelichtte. Na de ramp was dit gebouw er gekomen.

We konden de Indische oceaan bereiken via een pad aan de overkant van de weg. Hoe smoezelig de rest van Mirissa er ook uitzag, op onze slippers zagen we dat dit strand alles had voor drie heerlijke dagen beachlife: een lang zandstrand, palmbomen, hoge golven, leuke strandtentjes, een verkoelend briesje en een grote rots in zee. Die werd vooral aan het einde van de middag beklommen om er de zon onder te zien gaan, onder applaus van de badgasten.

Zondag 30 juli 2023

Een paar kilometer ten westen van ons resort lag een verscholen bountystrand met een toepasselijke naam: ‘secret beach’. Die naam was niet helemaal onterecht want het was een hele toer om er te komen. Onze tutktuks konden de steile helling ernaartoe via smalle weggetjes maar net de baas. Daarna volgde nog een zware afdaling door kuilen en over keien. Onder palmbomen, met uitzicht op de ruwe zee die op de rotsen beukte, werd het op de bedjes van een hippe strandbar snel middag. Tijd voor een familiereünie met de familie Mol, die inmiddels ook op Main Beach van Mirissa aangekomen was. Terwijl de jongeren op hun surfboards de golven bevochten, borrelden de ouders de zoete zomeravond in. ’s Avonds aten we gegrilde vis op het strand.

Maandag 31 juli 2023

In de ochtend namen we een lokale bus naar Galle, in de 17^e eeuw een bekende VOC-vestingstad. De Sri Lankese bussen zijn niet bepaald veilig te noemen, zoals ze wild toeterend door de drukke straten sjeesden. Degene die het hardst toetert heeft voorrang in Sri Lanka. Maar het gevaar zat er toch vooral in om erdoor aangereden te worden. Zittend in de bus was het dus veiliger dan lopend of fietsend op straat. Met dat in gedachten werd het een grappig ritje. Keesje Zenuwpeesje zat aan het stuur en zijn compagnon Pietje Paniek liepdoor de bus op en neer als busconducteur. Bij iedere halte werden de passagiers wild schreeuwend verzocht om toch vooral niet te treuzelen met in- en uitstappen. Zo waren ‘baille, baille, baille’ (wat zoiets moet betekenen als ‘opschieten’) onze eerste Singalese woordjes die we leerden.

Bij de ingang van het oude vestingstadje was geen aparte stoep voor voetgangers. Daarom baanden we ons in de hitte tussen walmende uitlaatgassen van auto’s en tuktuks een weg door de stadspoort. Maar eenmaal binnen in de VOC-vesting was het aangenaam rustig. We ontbeten bij een hip tentje en gingen daarna het Nederlands historisch erfgoed bezoeken. Galle leek nog het meest op Heusden: kleine, pittoreske straatjes omringd door verschillende bastions, zoals Bastion Zwart, Akersloot, Utrecht en Clippenburg. Naast de Nederlandsch Hervormde kerk bevond zich het voormalige Hotel Oriental. Tegenwoordig heette het Amangalle, maar verder had het niet ingeboet aan koloniale sfeer. Op de wasgeboende parketvloer stonden nog steeds dezelfde meubels als in de tijd toen dit het favoriete hotel was van prins Claus. Geheel onverwachts werden we rondgeleid door de trotse hotelmanager. In de bibliotheek van het heerlijk koele hotel hing een Orde van Oranje-Nassau uit 1989 voor mevrouw Brohier-Ephraims, de voormalige hoteleigenaresse met Nederlandse roots.

Buiten waren we weer terug in de hitte van de Oriënt. Om dat te bevestigen blies een ouderwetse slangenbezweerder (ze bestaan nog!) met zijn oosterse fluit een levende cobra uit zijn mandje omhoog… Even verderop, in het voormalige Nederlandse hospitaal, was de lokale rechtbank gevestigd. Door de openstaande deuren zagen we advocaten en rechters een gewichtige zaak bespreken. Na wat te hebben gewandeld op de muren van het fort, die in 2004 zijn werk nog had gedaan tegen de Tsunami (waardoor Galle onbeschadigd was gebleven), dronken we ice coffee bij het koloniale Heritage-café.

De terugweg met de bus was nóg hectischer dan de heenreis. Op het station stonden de conducteurs van alle bussen hun bestemmingen door elkaar heen te schreeuwen en liepen verkopers met snacks en drankjes onze bus in en uit. Bovendien werden we ‘vermaakt’ door de verschrikkelijk slechte Bollywood videoclips die op een beeldscherm in onze bus te zien waren. Mierzoete liefdesverhalen, het een nog slechter dan het andere. En als we naar buiten keken zagen we al die vergane glorie van hotels en restaurantjes die ooit met veel hoop waren geopend maar nu de troosteloze aanblik boden van verval en bergen vuilnis.

Desondanks hadden we deze reiservaring niet willen missen, vertelden we Michiel en Frenneke toen we ’s avonds met hen aan het strand bij Zephyr aan ons ‘afscheidsdiner’ zaten. De avond werd afgesloten met een tuktukrace tussen onze drie tuktuks.