Het ware VOC-gevoel in Colombo

Zondag 13 augustus – woensdag 16 augustus

De reisgidsen waren er duidelijk over: blijf niet te lang in Colombo want Sri Lanka heeft veel meer moois te beiden. Desondanks brachten we onze laatste drie dagen door in de Sri Lankaanse hoofdstad. Guesthouse Srilax, dat zich boven een hip koffietentje café Kumnbuk bevond, was ons rustpunt in de drukke grote stad. Het lag aan een zijstraat tegenover de Russische ambassade, die ons in glazen straatvitrines uitnodigde voor Russische culturele dansavonden.

Op loopafstand lag het grote Viharamahadevi Park. Daar bood een voormalige tuinman van het park ons ‘spontaan’ een rondleiding aan. Zijn opgedrongen toer leidde langs de flora en fauna in het park: van nootmuskaat bomen tot flying dogs (grote vleermuizen) die met duizenden in de bomen hingen te wachten op de zonsondergang. Even verderop maakte Roger wat foto’s bij de enorme cenotaph ter ere van de (Britse) slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog, een grote obelisk aan de rand van het park. Een tuktuk bracht ons naar het prachtige Vicoriaanse Galle Face Hotel, waar Ivich in 1995 met haar jaarclub verbleef. Het terras bood een fantastisch uitzicht op zee. Langs de zee liep een lokale spoorlijn die nét voor het hotel afboog. Naast het hotel was een overheidsgebouw met op het dak zwaar luchtafweergeschut.

Verderop aan de kust lag het Galle Face Green, een langgerekt grasveld aan zee waar de inwoners van Colombo (zouden dat Colombianen zijn?) de zonsondergang vierden met het oplaten van honderden vliegers. Zo kreeg de vroege avond een onverwacht levendig karakter en waren we blij dat we de negatieve adviezen uit de reisgidsen over Colombo hadden genegeerd. Nadat de National Flag Post ceremonieel was gestreken, liepen we door naar de wijk ‘Fort’. Hier was in de 17^e eeuw het hoofdkwartier van de VOC. In het voormalige Nederlandse ziekenhuis, het Dutch Hospital, waren tegenwoordig bars en restaurants voor toeristen. Iets verderop stond de zwaar bewaakte presidentiële woning waar in 2022 nog boze demonstranten binnen waren gedrongen om te protesteren tegen de hoge inflatie. Aan einde van deze koloniale dag kreeg ons VOC-gevoel nog wel een deukje: de ober van de Dutch Pub sprak ons in het Duits aan omdat hij in de veronderstelling was dat hij in een ‘Duitse pub’ werkte (het gebruikelijke misverstand in het buitenland tussen ‘Deutsch’ en ‘Dutch’).

Voor het ware VOC-gevoel moesten we een dag later naar de ‘Hollandsche Burger Vereeniging van Ceylon’. Opgericht in 1908 met als lijfspreuk ‘Eendracht maakt macht’ , zoals op een het verenigingswapen op de muur te lezen stond. De ‘Dutch Burgher Union’ was gevestigd in een koloniale sociëteit in een buitenwijk. Glimmende parketvloeren, bamboe meubels en draaiende ventilatoren aan het plafond. Op een gouden ‘Roll of Honour 1914 – 1918’ stonden alle ‘burgers’ die waren gevallen in de Eerste Wereldoorlog. Met overwegend Nederlandse namen: De Boer, De Vos, Drieberg, Jansz, Leembruggen, Schokman, Van Cuylenburg en Van den Driesen, om er maar een paar te noemen. Hoewel het hier wel degelijk om nazaten uit de VOC-tijd ging, zullen ze onder Britse vlag hebben gediend en Engelstalig zijn geweest. Toen we beneden op het terras een kopje koffie dronken en om ons heen keken zagen we Sri Lankanen zitten met duidelijk westerse gezichtskenmerken: met lichtere teint en, sommigen, blauwe ogen. Dit waren verre VOC-nazaten! Dat werd bevestigd door de manager van het horecagedeelte van de sociëteit, die even met Roger sprak. Zijn achternaam was Van der Smagt, een naam die we ook op de lijst van WO I-gevallenen terugvonden.

’s Middags namen we een tuktuk naar Pettah, de drukke handelswijk van Comobo. In deze openlucht bazaar achter het centraal station was het Dutch Museum gevestigd. Bij aankomst bleek deze echter vanwege renovatie gesloten te zijn. Het een behoorlijke cultureshock om vanuit de statige koloniale Burger sociëteit in deze wijk van straathandelaars, kledingzaakjes en supermarktjes terecht te komen. Alsof we in New Delhi, Mumbai of een andere Indiase metropool waren beland: India-Light! De flatgebouwen aan deze straat herbergden één groot labyrint van kleine, smoezelige zaakjes met kermisrotzooi: een winkel met miljoenen wasknijpers, een andere zaak met honderden roze schooltasjes of plastic speelgoed. Opvallend genoeg werden we nergens ‘lastig’ gevallen door agressieve verkopers. Sommigen waren hoogstens verbaasd wat deze toeristen kwamen doen in deze indrukwekkende koopgoot van Chinees prullaria.

De rest van de dag reden we in tuktuks naar de laatste hotspots van deze onverwacht leuke, energieke stad: het onafhankelijkheidsmonument, wederom het Galle Face Hotel (omdat het zo mooi was) en het luxe Gallery café. In het nagenoeg lege Seafood Palace, een visrestaurant dat vooral kon bogen op vergane glorie (en daarom eigenlijk ook wel interessant was), aten we onze laatste Sri Lankaanse vis. Daarna gingen we vroeg naar bed, om een paar uur later alweer op te moeten staan voor de extreem vroege vlucht van 05:30 uur. Op Doha Airport brachten we de urenlange overstaptijd door in een luxueuze en stille koffiebar. Vervolgens vlogen we door naar Frankfurt om uiteindelijk thuis te komen van onze 20 uur durende terugreis.