Parga, (eens) een pittoresk haventje

Woensdag en donderdag 29 en 30 juli 2015

Op unaniem verzoek van alle kinderen besloten we pas ’s middags het treintje terug naar beneden te nemen. Eerst het ontbijt in een verder lege zaal van het wellness hotel dat verbonden bleek aan onze chalets. Daarna begonnen we samen met Erik, Bartelien en hun kinderen ambitieus aan een wandeling langs de Voraïkos kloof naar het klooster van Mega Spileo. Met prachtige panorama’s over het dal, maar ook snikheet, rotsig en moeilijk begaanbaar. Halverwege besloten we daarom om te keren en zochten we de koelte weer op bij ons jungle-terras van Zachlorou. Franz had inmiddels het hartje van Julia gestolen en speelde zijn rol als Don Juan met verve. Zo zag hij de kloof in het treintje terug ondersteboven omdat hij voor Julia op de treinzitting op z'n kop ging staan (welke vrouw zou daar nou niet voor vallen?). In Diakofto namen we hartelijk afscheid. Erik en Bartelien vertrokken naar het zuiden, wij naar het noorden.

Via de Rio-Antirriobrug verlieten we de Peloponnesos en kwamen we aan op het Griekse vasteland. Er volgde een lange, dorre rit naar Parga met Herman Kochs Geachte heer M als luisterboek. Eenmaal in Parga aangekomen vonden we Appartement Marianna. Voor de kindjes een paradijs, want de aanpalende Mango Club had drie mooie zwembaden en lekkere Engelse muziek (daar waren we wel aan toe na al die Griekse schlagers op de radio in de auto). Voorwaarde was dan wel dat de ouders een cocktail bestelden, maar daar gaven we gewillig gehoor aan. Ook het supermarktje aan de andere kant naast Marianna bezat een groot zwembad, waardoor onze ontbijt inkopen gepaard gingen met een ochtendplons.

Het werden twee dagen van onvervalst massatoerisme. Parga, eens een schattig oud vissersdorpje, ging er ’s avonds volledig aan ten onder. Een lange, steile klim leidde naar de citadel met uitzicht op het arme haventje, dat ‘s avonds geteisterd werd door een sprinkhanenplaag aan toeristen. Desondanks vonden we leuke Griekse restaurantjes in afgelegen zijstraatjes. Overdag brachten we onze Pargaanse dagen voornamelijk door in de schaduw. In de zon was het soms wel 40 graden. Of in de zee bij het idyllische strandje tussen de rotsen, dat een paar kilometer buiten Parga vonden. Onze Ford toonde zich gelukkig een goede reisgenoot op de extreem steile kustweggetjes.