Metropool in de jungle

Zondag 8 juli 2018 / Maandag 9 juli 2018

Terwijl Ivelien en Franz zich met boekjes vermaakten, lagen hun beide ouders in de lounge van Düsseldorf Airport uitgeteld onderuit. Bijkomend van het feest van Gérard en Marina en ter voorbereiding op een lange nacht richting de Oost. Eerst bracht Turkish Airlines ons naar Atatürk Airport in Istanbul. Daar was het om 1:00 uur 's nachts een drukte van belang. Een afspiegeling van de wereldbevolking spoedde zich naar aansluitende vluchten. Wij brachten onze laatste minuten op het Europese continent door in tax free-winkels.

Tegen de klok in vlogen we over Azië. Na een korte, maar redelijk comfortabele nacht kwamen we om 16:20 uur plaatselijke tijd aan op Kuala Lumpur International Airport, de luchthaven die de laatste jaren zo vaak onbedoeld in het nieuws was gekomen. Vanaf hier vertrok in maart 2014 de verdwenen spookvlucht MH370, een paar maanden later had dit de bestemming moeten zijn van MH17. En in februari van dit jaar werd hier in de vertrekhal de halfbroer van Kim Jong-un met VX-zenuwgas vermoord. Een monorail bracht ons naar diezelfde hal, waar een taxi klaar stond die Candice voor ons had gereserveerd.

Vanaf de luchthaven was het toch nog een anderhalf uur rijden naar Kuala Lumpur. In de late avondspits passeerden we de beroemde skyline van KL (waarover de volgende dag meer). Bij het nieuwe koninklijke paleis van Maleisië sloegen we de buurt van Candice en Jasper in. Onder de oproep voor het avondgebed uit de nabije moskee reden we hun luxe compound op. Onze eerste zwoele tropenavond brachten we thuis door op het terras van onze expatvrienden die heerlijk voor ons hadden gekookt.

Dindag 10 juli 2018

Onze vakantie begon met een bezoek aan de dokter. De schaafwonden van Franz op zijn benen, opgelopen in Nederland, wilden maar niet genezen. Bovendien kwam er vocht uit en waren er ook andere lelijke blaasjes op zijn lichaam bijgekomen. Ons vermoeden werd door de Maleisische arts bevestigd: 'Impetigo', oftewel Krentenbaard. Met de nodige zalf en antibioticapillen op zak gingen we later dan gepland op pad voor onze eerst kennismaking met Kuala Lumpur. De meest logische plek daarvoor was de entree van de Petrosan Twin Towers, bij de opening in 1998 met 452 meter nog het hoogste gebouw ter wereld. De twee reusachtige spitsen staan symbool voor de explosieve groei van de stad sinds de jaren negentig en bepalen sindsdien de skyline van deze piepjonge metropool. In de 1857 nog een bescheiden mijngehucht voor de winning van tin, tegenwoordig een uit beton gegoten wereldstad in de jungle.

Onderaan het Petronas-complex probeerden we wat alle andere toeristen ook deden: een selfie maken met de beide reuzentorens op de achtergrond. Dat lukte alleen met dé tourist-gadget van 2018: een speciale lens die je op je I-Phone kon plaatsen. Toeristenjagers boden het overal aan, maar wij hadden er een van Candice mogen lenen. Terwijl Roger, liggend op de grond, positie had ingenomen voor de perfecte foto, vroegen twee Aziatische dames in lange traditionele jurken of hij hen ook kon fotograferen. Het bleef echter niet bij één foto. Een uitgebreide fotosessie volgde waarbij ook blonde Ivich met de dames, beiden natuurlijk mét V-teken, moest poseren. Na dit grappige begin van de middag zwierven we wat rond in de protserige Petronas shopping mall en in de keurig onderhouden tuin met gemillimeterd gazon aan de achterkant van het complex.

Ter afwisseling van al die kille hoogbouw en betonnnen drive overs namen we de metro naar Chinatown. Daar stonden gelukkig nog wat koloniale gebouwen uit de Britse tijd overeind. Het Merdeka plein, eens een cricketveld voor de Britse gemeenschap, was tegenwoordig hét symbool van de Maleisische onafhankelijkheid. Sinds 31 augustus 1957, de dag van de overdracht van Maleisië, wapperde een enorme Maleisische vlag hoog boven dit plein. Even verderop nog zo'n symbolische plek. Op de Medan Pasar stond de Clock Tower, in 1937 geschonken door de Britten ter ere van de kroning van King George. De plaquettes die naar die gebeurtenis verwezen waren echter allemaal verwijderd. Alleen de achtergebleven gaten op het bouwwerk herinnerden nog aan het koloniale verleden.

In Chinatown lag de nadruk vooral op consumeren. Er was een enorme markt met nepartikelen en er kon worden gegeten. We kozen voor het laatste in het food court van de Central Market. Op de eerste verdieping van deze bazaar genoten we van een rijk gevulde tafel met Chinese gerechtjes. Daarna bezochten we de onopvallend gelegen Taoïstische Sin Sze Si Ya tempel. In 1864 gebouwd door de Chinese 'Kapitan Yap Ah Loy', stichter van Kuala Lumpur. Chinese bedevaartgangers verbrandden er hun nepgeld in de daarvoor bestemde torens. Een paar meter verderop eindigde onze etnische kennismaking met KL met een bezoek aan de Hinduïstische Sri Mahamariamman Tempel, die net zo onbegrijpelijk voor ons was als zijn naam. Het zal ongetwijfeld een andere bedoeling hebben gehad, maar de beelden van mensen met olifantenhoofden, vrouwen met zes armen en de wirwar van kleurige beelden en symbolen maakten het voor ons een soort wandeling door een Jeroen Bosch-schilderij.

Vanuit de backpackers' Reggea bar bestelden we een 'Grab-a-cab' taxi. Dit was de Maleisische versie van de Ubertaxi. Via je I-Phone konden taxi's die in de buurt reden, opgespoord en besteld worden, wat natuurlijk zorgde voor besparing aan ritkilometers en extreem gunstige prijzen. Terug op de compound dompelden we ons onder in het expatleven. We rustten wat uit aan het zwembad en jogden de Chinese caloriën er weer af in de sportschool. 's Avonds aten we met met z'n allen in een hip restaurant in de shopping mall Publika. Daar hadden we ook de halve finale Frankrijk - België kunnen kijken, ware het niet dat er pas om 02:00 uur 's nachts werd afgetrapt.

Woensdag 11 juli 2018

Voor de ultieme WK-beleving hadden Jasper, Roger en de kinderen besloten om alle I-Phones uit te schakelen en ieder digitaal contact met de buitenwereld te vermijden. We stonden om 06:30 uur op om Frankrijk - België integraal te kijken alsof die live werd uitgezonden. Met Frankrijk in de finale reden we een paar uur later door een prachtige buurt met een felgroen, glooiend junglelandschap. Een mooi contrast met de imposante hoogbouw uit de city even verderop. We stapten uit bij het Nationaal Monument van Maleisië nabij de Lake Gardens. Tussen de vele Aziatische toeristen waren we de enige westerlingen. Misschien was dát wel de reden dat we zo vaak op de foto moesten met toeristen uit China en India. Althans zo zagen ze eruit, want de diversiteit van al deze vrolijke dagjesmensen vormde een attractie op zich. Bovendien waren er verschillende mediateams op uit getrokken om hier reportages te maken. Compleet met camera's en knappe presentatrices.

Het nationaal monument voor de Maleisische onafhankelijkheid was het grootste bronzen beeldenmonument ter wereld. Naar Amerikaans model vertrapten reusachtige Maleisische vrijheidsstrijders hun Japanse bezetters. Naast dit monument stond de zogenaamde 'Cenotaph', een enorme zuil die de gevallenen uit Brits-Maleisië in de eerste wereldoorlog herdenkt. Zie daar weer een afvinkmoment voor Roger! Opmerkelijk genoeg vonden we in een nabije stenen put ook nog veel WO I-poppykransen en een Britse vlag. Die waren daar waarschijnlijk in bewaring neergelegd zodat ze bij een volgende ceremonie (op 11-11?) weer hergebruikt konden worden.

Voor het ultieme uitzicht op Kuala Lumpur namen we 's middags de lift naar boven in de KL-Tower. Die was op een berg gebouwd, waardoor het zich de hoogste toren van Maleisië mocht laten noemen. Vanaf het uitkijkpunt zagen we dat de metropool nog lang niet af was. Luxe hotels met zwembaden op het dak (vooral het Platinum gebouw met overhellend zwembad zag er vefrissend uit) werden afgewisseld door enorme bouwputten. We sloten onze stedentrip af met twee andere typische KL-activiteiten: shoppen in de Pavillon mall en eten in het food court.

's Avonds lieten Jasper en Candice ons zien dat je goed op stap kunt in KL. In de uitgaansbuurt Bangsar Baru liepen de kroegen langzaam vol op deze doordeweekse woensdagavond. Misschien wel vanwege die andere halve finale die werd gespeeld: om 2 uur zou Engeland aftrappen tegen Kroatië. Voordat het zover was, genoten we van ons laatste gezamenlijke avondmaal in restaurant W1. Met de jetlag nog steeds in de benen gaven we uiteindelijk toch maar de voorkeur aan slapen in ons expat paradijsje boven WK-voetbal kijken in een Engelse pub.