Tea time in de Cameron Highlands
Door: Roger
Blijf op de hoogte en volg Roger en Ivich
23 Juli 2018 | Maleisië, Tanah Rata
Maandag 23 juli 2018
Voordat we George Town verlieten maakten we een korte wandeling langs de koloniale gebouwen rondom de City Hall. Via de jubilee clock tower ter ere van het diamanten jubileum van de Britse koningin Victoria in 1897 liepen we langs Fort Cornwallis naar de St. George Church uit 1819, de oudste Anglicaanse kern van Zuid-oost Azië. Onze bloedjehete wandeling eindigde in de Love Lane, het backpackersstraatje van George Town. Een dove Grab taxi bracht ons naar het busstation voor een lange rit naar veel koelere oorden.
Om daar te komen moesten we de bergen weer in. Bij het stadje Ipoh werd de bus aangevuld met een aantal Nederlandse toeristen, waardoor Holland in deze bus in de meerderheid was. De reis vervolgde door een prachtig, bergachtig junglelandschap dat ons deed beseffen hoe eindig groot de natuur in Maleisië is. Rond 18:00 uur kwamen aan in een regenachtig Tanah Rata, waar de temperatuur was opeens fors was gedaald.
Het ATM Hotel bevond zich op de derde verdieping van een grote, splinternieuwe mall. Hoewel er van 'Hotel' eigenlijk geen sprake was. De Hindustaanse receptie was gehuisvest in een verlaten verdieping van de mall, omringd door lege winkelruimtes. Toch, het moet gezegd, onze kamer mocht er zijn. Met luxe inrichting en een balkonnetje met uitzicht op de bergstad. En bij de bovenburen, de moslimvariant van het hotel, was een fijne fitnessruimte.
Gedkleed in lange broeken en fleeceshirts gingen we 's avonds op pad in het stadje. Om schoenen voor Roger te kopen (vanwege de diefstal in Kota Bahru liep hij sindsdien rond op slippers of sandalen). Dat werd een aflevering 'Bigfoot in Maleisië'. Zelfs de grootste schoenmaten (47) waren voor Roger te klein. En als ze dan wel groot genoeg waren, bleken ze tweedehands te zijn! Op die manier kwamen we wel te weten waarom Rogers schoenen gestolen waren. Nog steeds op sandalen bestelden we een zogenaamde 'Steamboat' bij een Chinees restaurant. Dit was een running gag in het dorp: een kokende pot bouillon waar we allerlei vreemde groenten, visballen, kip, mie en 'sojasponzen' in moesten dopen. Fonduën op z'n Chinees, een avondvullend programma!
Dinsdag 24 juli 2018
Heerlijk ontbijt op ons balkon van yoghurt met rambutans en lychees. Daarna charterden we een taxi voor de belangrijkste reden van ons verblijf in Tanah Rata: een bezoek aan de theeplantages van de Cameron Highlands. Vernoemd naar William Cameron die hier in 1880 de eerste theeplantages stichtte. Ongetwijfeld verre familie van David 'Brexit' Cameron uit onze tijd.Een Indische chauf bracht ons in een oude Mercedes (dezelfde als die van opa Franz) naar de Boh theeplantage. Het was ons vooral om het uitzicht te doen. Tot zover je kon kijken theeplantages. Nu we er toch waren brachten we ook een bezoek aan de fabriek waar de thee werd gedroogd en geselecteerd. Sinds de koloniale tijd was er niet veel veranderd. De theeplantage was nog steeds in het handen van de Schotse familie Russell en de theeproductie vond plaats met machines uit 1928. Met de pink omhoog dronken we een heerlijk kopje Boh-thee met zicht op de terrassen met theeplanten.
's Middags maakten we een mooie wandeling door de Hindustaanse Bharat plantage. Dat was ook onmiddellijk te zien aan de kleurige aankleding van het complex. Maleisië als verzuilde maatschappij: Chinezen, Indiërs en Maleiers leven vreedzaam doch strikt gescheiden langs elkaar en hebben hun eigen ondernemingen. Tot laat in de middag wandelden we door de glooiende theevelden. Net als gisterenavond begon het rond 18:00 uur te regenen. Voor Arabieren en Maleisiërs was die koelte de belangrijkste reden om naar Tanah Rata te komen. Gelet op de berichten over de aanhoudende hitte in Nederland voelden wij ons ook een beetje klimaatvluchtelingen.
Woensdag 25 juli 2018
Op onze laatste dag in de Cameron Highlands bezochten we het bezoekerscentrum van het Boh-theeconcern. Hoog boven de theevallei stond een mooie koloniale villa: de woning van de familie Russell. Vanwege de vele toeristen op deze plek bleven we hier maar even. Ook het bezoek aan de aardbeikassen (naast thee het belangrijkste product van deze regio) bleef beperkt tot in- en uitstappen.
In de middag wandelden we door de jungle naar een waterval. Ook dat was niet veel bijzonders, of het moest ons korte gesprekje zijn met een moslimstel uit Saoudi-Arabië. Zodra de vrouw Roger zag trok ze haar boerkah omhoog die ze voor de wandeling los had gemaakt. Met ouderwets Nederlands zomerweer doken we 's avonds met het hele gezin de gym in. We sloten ons verblijf in Tanah Rata ook op z'n Nederlands af. Restaurant Jasmine had een Nederlands tintje omdat de eigenaar daar korte tijd had gewoond. Vandaar de voetbalsjaaltjes van Nederlandse clubs aan de muur (met Willem II als grote afwezige).
Voordat we George Town verlieten maakten we een korte wandeling langs de koloniale gebouwen rondom de City Hall. Via de jubilee clock tower ter ere van het diamanten jubileum van de Britse koningin Victoria in 1897 liepen we langs Fort Cornwallis naar de St. George Church uit 1819, de oudste Anglicaanse kern van Zuid-oost Azië. Onze bloedjehete wandeling eindigde in de Love Lane, het backpackersstraatje van George Town. Een dove Grab taxi bracht ons naar het busstation voor een lange rit naar veel koelere oorden.
Om daar te komen moesten we de bergen weer in. Bij het stadje Ipoh werd de bus aangevuld met een aantal Nederlandse toeristen, waardoor Holland in deze bus in de meerderheid was. De reis vervolgde door een prachtig, bergachtig junglelandschap dat ons deed beseffen hoe eindig groot de natuur in Maleisië is. Rond 18:00 uur kwamen aan in een regenachtig Tanah Rata, waar de temperatuur was opeens fors was gedaald.
Het ATM Hotel bevond zich op de derde verdieping van een grote, splinternieuwe mall. Hoewel er van 'Hotel' eigenlijk geen sprake was. De Hindustaanse receptie was gehuisvest in een verlaten verdieping van de mall, omringd door lege winkelruimtes. Toch, het moet gezegd, onze kamer mocht er zijn. Met luxe inrichting en een balkonnetje met uitzicht op de bergstad. En bij de bovenburen, de moslimvariant van het hotel, was een fijne fitnessruimte.
Gedkleed in lange broeken en fleeceshirts gingen we 's avonds op pad in het stadje. Om schoenen voor Roger te kopen (vanwege de diefstal in Kota Bahru liep hij sindsdien rond op slippers of sandalen). Dat werd een aflevering 'Bigfoot in Maleisië'. Zelfs de grootste schoenmaten (47) waren voor Roger te klein. En als ze dan wel groot genoeg waren, bleken ze tweedehands te zijn! Op die manier kwamen we wel te weten waarom Rogers schoenen gestolen waren. Nog steeds op sandalen bestelden we een zogenaamde 'Steamboat' bij een Chinees restaurant. Dit was een running gag in het dorp: een kokende pot bouillon waar we allerlei vreemde groenten, visballen, kip, mie en 'sojasponzen' in moesten dopen. Fonduën op z'n Chinees, een avondvullend programma!
Dinsdag 24 juli 2018
Heerlijk ontbijt op ons balkon van yoghurt met rambutans en lychees. Daarna charterden we een taxi voor de belangrijkste reden van ons verblijf in Tanah Rata: een bezoek aan de theeplantages van de Cameron Highlands. Vernoemd naar William Cameron die hier in 1880 de eerste theeplantages stichtte. Ongetwijfeld verre familie van David 'Brexit' Cameron uit onze tijd.Een Indische chauf bracht ons in een oude Mercedes (dezelfde als die van opa Franz) naar de Boh theeplantage. Het was ons vooral om het uitzicht te doen. Tot zover je kon kijken theeplantages. Nu we er toch waren brachten we ook een bezoek aan de fabriek waar de thee werd gedroogd en geselecteerd. Sinds de koloniale tijd was er niet veel veranderd. De theeplantage was nog steeds in het handen van de Schotse familie Russell en de theeproductie vond plaats met machines uit 1928. Met de pink omhoog dronken we een heerlijk kopje Boh-thee met zicht op de terrassen met theeplanten.
's Middags maakten we een mooie wandeling door de Hindustaanse Bharat plantage. Dat was ook onmiddellijk te zien aan de kleurige aankleding van het complex. Maleisië als verzuilde maatschappij: Chinezen, Indiërs en Maleiers leven vreedzaam doch strikt gescheiden langs elkaar en hebben hun eigen ondernemingen. Tot laat in de middag wandelden we door de glooiende theevelden. Net als gisterenavond begon het rond 18:00 uur te regenen. Voor Arabieren en Maleisiërs was die koelte de belangrijkste reden om naar Tanah Rata te komen. Gelet op de berichten over de aanhoudende hitte in Nederland voelden wij ons ook een beetje klimaatvluchtelingen.
Woensdag 25 juli 2018
Op onze laatste dag in de Cameron Highlands bezochten we het bezoekerscentrum van het Boh-theeconcern. Hoog boven de theevallei stond een mooie koloniale villa: de woning van de familie Russell. Vanwege de vele toeristen op deze plek bleven we hier maar even. Ook het bezoek aan de aardbeikassen (naast thee het belangrijkste product van deze regio) bleef beperkt tot in- en uitstappen.
In de middag wandelden we door de jungle naar een waterval. Ook dat was niet veel bijzonders, of het moest ons korte gesprekje zijn met een moslimstel uit Saoudi-Arabië. Zodra de vrouw Roger zag trok ze haar boerkah omhoog die ze voor de wandeling los had gemaakt. Met ouderwets Nederlands zomerweer doken we 's avonds met het hele gezin de gym in. We sloten ons verblijf in Tanah Rata ook op z'n Nederlands af. Restaurant Jasmine had een Nederlands tintje omdat de eigenaar daar korte tijd had gewoond. Vandaar de voetbalsjaaltjes van Nederlandse clubs aan de muur (met Willem II als grote afwezige).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
