Sharia Light

Donderdag 12 juli 2018

We hadden 's nachts niets gemist in de Engelse pubs van KL. 's Morgens, tijdens het inpakken van onze bagage, zagen we Engeland met 2-1 van Kroatië verliezen. Na drie heerlijke dagen als expat geleefd te hebben moest er gebackpackt worden. Candice en Jasper, bedankt voor jullie ontzettend goede ontvangst en veel succesvolle tropenjaren gewenst!

De Grab bracht ons naar de KLIA-luchthaven waar alles geautomatiseerd verliep, van inchecken tot bagage afgifte. Met een toestel van Asia Airlines staken we het groene Maleisië over op weg naar Kota Bahru, in het noordoosten tegen de grens met Thailand.

Daar werden we tweeschrijftelijk verwelkomd, zowel in het Arabisch als in alfabetisch schrift. Kota Bahru lag namelijk in moslimland Maleisië. Van de shopping malls in KL naar de moskeeën van de Kelantan provincie. De Grab-taxichauffeur met Maleisisch fez-hoedje bracht ons naar een Kampog buiten de stad. Met zijn (Engelstalige) Tom Tom raakte hij verstrikt in de kleine paadjes tussen bananen- en palmbomen. Ons resort Pasir Belanda (http://www.pasirbelanda.com) werd gerund door Harrie en Annemiek en hun kinderen, een Nederlandse familie die hier het avontuur had opgezocht. Hun paradijsje was gesticht aan de Pengkalan Chepa, een zijtak van de Kelantan rivier, uitkijkend over de jungle.

We namen onze intrek in een van de huisjes-op-palen die op het terrein stonden. In een tentje honderd meter om de hoek aten we noodlesoepjes en werden we met grote ogen aangestaard door lokale kinderen. De rest van de middag brachten we door in het zwembadje aan de rivier, waar tropische vogels over heen en weer vlogen. Zoals de bllinkend blauwe ijsvogel die regelmatig over het water scheerde.

's Avonds namen we een taxi naar de stad. Taxichauffeur Pak Lah bracht ons naar de Chinese buurt, waar op de stoep druk gegeten werd. We verzamelden wat wokgerechtjes bij de verschillende eetstandjes (de beste manier van bestellen was wijzen naar wat bij anderen op het bord lag) en kregen een emmer met ijs en een liter Tiger bier op onze tafel bijgezet, wat een beetje vreemd voelde in dit strenge moslimstad. Omdat we ons echter in de Chinese buurt begaven, en overal om ons heen ook bier werd gedronken, schonken we onze miniglaasjes toch maar vol. Terug op weg naar ons resort reed Pak Lah (die op ons gewacht had tot we klaar waren met eten) ons langs de verlaten Maleisische night market van Kota Bahru. 'Je had het een paar weken geleden moeten zien, tijdens het Suikerfeest', excuseerde hij zich. 'Toen kon je hier niet rijden zo druk dat het was. Nu is iedereen weer terug naar het buitenland of Kuala Lumpur om geld te verdienen.'

In de provincie Kelantan gold een Sharia Light-regime. Dat had wel wat nadelen, legde Pak Lah uit: 'we mogen geen muziek afspelen, dus op vrijdagavond gaan veel mensen voor het weekend de grens over naar Thailand. Daar kunnen we karaoke zingen en dansen.' De sharia had echter ook voordelen. Zo onthulde Pak Lah dat hij met twee vrouwen getrouwd was. 'Vanavond slaap ik bij mijn eerste vrouw, morgen bij de tweede.' Met die twee partners had hij tien kinderen. Pak Lah schoot in de lach toen Roger hem vroeg hoe die moslim mannen daar mee omgingen: 'westerse mannen hebben het al moeilijk genoeg met één vrouw, hoe doen jullie dat dan met twee?'

Vrijdag 13 juli 2018

Tijdens het ontbijt op het overdekte terras zagen we een twee meter lange Indische watervaraan naar de overkant van de rivier zwemmen. Reden voor ons om vandaag niet te gaan kajakken maar op de fiets te stappen. Via smalle paden reden we langs felgroene velden en een woud van palmbomen waar bruine runderen in stonden te grazen. Onze fietstocht door het binnenland van Kelantan werd een soort extended versie van Hello van Martin Solveig ('I just came to say hello': https://www.youtube.com/watch?v=jNm_wrWquPs). Vanuit huizen, vanaf passerende brommers en langs de weg, in iedere kampong waar we doorheen reden klonk 'Hello'. Vooral kinderen vonden het interessant om dat naar ons westerlingen te roepen. Zo zwaaiden we van kampong naar kampong wat af, een beetje zoals bij de intocht van Sinterklaas. Opvallend genoeg werden we nergens achtervolgd door honden. Die waren er namelijk niet in deze provincie omdat de sharia ze niet toestond. De islam ziet honden als onreine dieren. Wel zagen we af en toe een aapje heel zielig aan een ketting zitten. Die werden voor het plukken van kokosnoten gebruikt.

Onder de felle tropenzon fietsten we op binnendoorweggetjes door een felgroen landschap naar de monding van de Kelantan. In de buurt van het strand stopten we bij een Engelse bunker uit de strijd tegen de Japanners in de tweede wereldoorlog. Verderop hadden we weer veel bekijks toen we bij een tentje wat gingen drinken. Maleisische kindjes vonden ons erg interessant, maar bleven angstvallig op afstand. Op het punt waar de Kelantan uitkwam in zee reden we langs een gehucht waar mannen net klaar waren met hun vogelzangwedstrijd. Die werd hier iedere vrijdag voorafgaand aan het middaggebed gehouden. De vogels hingen net weer in hun kooitjes te bungelen, bijkomend van al hun gezang. Om op het schiereiland te geraken moesten we een sampan nemen om de moddergele Kelantan over te steken. Aan de oever van de rivier kwam al een bootman aanrennen. We plaatsten onze fietsen op het voordek en voeren op volle snelheid naar de overkant.

Daar kochten we wat tropisch fruit bij een standje. We bleven wat langer hangen omdat Ivelien bevangen werd door de hitte. Met wat ijsklontjes in haar nek konden we onze tocht weer voortzetten. Toen we ergens een verkeerde afslag bleken te hebben genomen en op het kaartje tuurden om de weg terug te vinden, stopte een auto met twee Maleisische dames. Of ze ons konden helpen? Uiteindelijk waren ze zo aardig om met hun auto langzaam voor ons uit te rijden en gidsten ze ons naar het opstappunt van de ferry naar Kota Bahru. Ontzettend vriendelijk allemaal! Omdat we moesten wachten voordat de ferry vertrok, liepen we naar binnen bij Yussof, poppenspeler van beroep. Zijn huis keek uit op de rivier en toeristen werden uitgenodigd om naar zijn act te komen kijken. Hij bracht de kinderen de kunst van het Chinees poppenspel bij, compleet met schaduwen op een wit doek en enge geluiden. Niet dat we er verder iets van begrepen, maar Yussofs enthousiasme werkte aanstekelijk op Ivelien en Franz. Na een kwartier kwam de kapitein van de ferry zeggen dat onze boot vertrok. De fietsen had hij alvast aan boord gelegd.

Vanwege het vrijdagmiddaggebed was het uitgestorven in Kota Bahru. Winkels waren dicht, restaurants gesloten. Via een mooie route door een kampong langs de rivier kwamen we uiteindelijk weer terug bij Pasir Belanda. Met 25 kilometers in de benen namen we daar onze welverdiende duik in het zwembad. 's Avonds had de buurvrouw van Pasir Belanda Maleisische hapjes voor ons klaargemaakt. Ondertussen concurrreerden de moskeeën om ons heen met het avondgebed. Overal uit de omgeving klonk uit luidsprekers gezang. In combinatie met de krekelgeluiden uit de jungle had dat wel iets exotisch. Zo moet het avondleven voor de Nederlanders in de Oost een eeuw geleden ongeveer geweest zijn.

Zaterdag 14 juli 2018

Ons geplande luierdagje begon met een tegenvaller. Bij het ontwaken kwamen we erachter dat Ivichs handtas uit ons huisje was gejat. Naast het hek van het terrein vonden we nog wel een tasje met make up spullen terug, maar geld en pasjes moesten als gestolen worden opgegeven. Later op de ochtend kwamen we er ook nog achter dat Rogers sportschoenen inclusief sokken waren ontvreemd. Volgens Harrie, de eigenaar van Pasir Belanda, leidde het spoor naar een drugsverslaafde jongen die al twee keer eerder was gesignaleerd op het resort. Voordat hij naar het politiebureau ging voor aangifte, ging Harrie eerst langs bij de vermoedelijke dader. Daar was echter alleen zijn broer thuis, die niets meer met zijn kleptomane broer te maken wilde hebben. Aldus Harrie. Na dit dode spoor begeleidde Harrie Ivich naar het politiebureau. In een gebouw met overwegend vrouwelijke agentes mocht Ivich haar eigen aangifte in het Engels typen.

Met een paar honderd Euro en Rogers sportschoenen als schade voor onze reisverzekering probeerden we toch nog wat van de dag te maken. Omdat Pasir Belanda op onze laatste avond in Kota Bahru volgeboekt was, hadden we afgesproken te verhuizen naar een andere kampong. In een retro-Volkswagenbusje bracht Harrie ons naar Cikgu Garden Chalet. Eigenaar en tuinman Mustafa stond ons al op te wachten in zijn prachtige tuin. Een ontzettend lieve, aardige Maleisische man die zich onmiddellijk verontschuldigde voor de diefstal die ons overkomen was. Hij bood aan om ons naar een restaurant te rijden om wat te eten. Blijkbaar werkte onze rampspoed aanstekelijk, want bij het wegrijden uit zijn garage botste Mustafa op de auto van zijn vrouw, met een enorme deuk tot gevolg...

In een restaurant langs de weg aten we een bordje nasi goreng en keken we met het voltallige personeel naar een mierzoete soapaflevering op de Maleisische tv. Daarna sliepen we een uurtje bij in de tuin van onze nieuwe stek voordat we door de kampong terug wandelden om nog even onze schone was bij Harrie op te halen. Onderweg zagen we tussen al het natuurschoon allerlei brandjes. Aangestoken door de bewoners van de kampong die hun afval 's avonds verbrandden. Wat dat betreft is er op gebied van het milieu nog heel wat te winnen in Maleisië. Na een laatste duik bij Pasir Belanda werden we opgehaald door de zoon van Mustafa. Net op tijd voor de Maleisische maaltijd die Mustafa's vrouw voor ons had bereid.