Pulau Perhensian Kecil

Zondag 15 juli 2018

Toen we 's ochtends onze deur naar de tuin openden stond Mustafa al bladeren te vegen in zijn pronktuin. Zijn vrouw gaf ons bij het ontbijt een kleine proeverij van allerlei exotische vruchten die in die tuin groeiden. Voordat we de taxi instapten moesten we met Mustafa en zijn vrouw op de foto. Hij verontschuldigde zich nogmaals voor de diefstal en zei dat hij voor ons zou bidden. Al die onverwachte hartelijkheid deed ons goed op deze stralende zondagochtend.

In een dik uur bracht de taxi ons naar Kuala Besut, de poort naar een juweeltje van Oost-Maleisië: Pulau Perhensian Kecil, het kleinste van de Perhensian eilandenduo in de Zuid-Chinese zee. Die waren te bereiken met bootjes die in de haven van Kuala Besut klaar lagen. Met 200 PK klapten we even later over de golven, om uiteindelijk uit te komen bij Coral Beach van Pulau Kecil. Bij de aanlegsteiger werden we meteen al verrast door grote scholen kleine visjes en zwaardvissen die in het kristalheldere water zwommen.

Onze hangout voor de komende vier dagen was het Senja Bay Resort, een verzameling van houten hutjes pal aan de kust. Op dit bounty eiland (met recht 'een stukje paradijs op aarde') zaten overwegend backpaktoeristen uit Europa. Van Britten die als rode kreeften op het strand lagen te verbranden tot Spaanse travellers die aan kwamen sjouwen met een hele tree lauw Tiger bier (onze buren in de hut naast ons) en hoogblonde Hollandse meisjes.

Zondagavond mochten de kindjes extra lang op blijven. Om 23:00 uur Maleisische tijd werd in Moskou namelijk afgetrapt voor de WK-finale Frankrijk - Kroatië. Voorafgaand daaraan genoten we aan plastic tafeltjes op het strand van gegrilde vis en mixed fruit juices van Amelia, een van de zeer betaalbare strandtenten op Coral beach. De finale zagen we op groot scherm bij Ombak, een luxe Indonesische strandtent. Onder de sterrenhemel had zich een Europese gemeenschap verzameld. Inclusief één man in Kroatisch shirt, een Kroatische journalist waar Roger bevriend mee raakte. De aanwezige Fransen waren natuurlijk nadrukkelijk aanwezig, maar bij de 'neutrale' kijkers, inclusief wijzelf, lag de sympathie vooral bij Kroatië. Dat Frankrijk uiteindelijk won was geen verrassing, de manier waarop wel. Met laf, verdedigend spel en dankzij twijfelachtige beslissingen van de scheidsrechter. 'Welcome to the group of second best', beurde Roger als Nederlander zijn teleurgestelde Kroatische vriend op.

Maandag en dinsdag 16 en 17 juli 2018

De dagen daarna verliepen zoals dat gaat op een bounty eiland: we keken visjes in de turquoise zee, speelden volleybal in de branding (met Franz als grote uitblinker) en dommelden met een boekje weg in de schaduw van de palmbomen. Op de eerste ochtend van ons verblijf werden we persoonlijk verwelkomd door de oudste bewoner van het eiland: een prehistorische varaan van anderhalve meter kroop langzaam langs onze strandhanddoeken. Hij verdween onder de hut van onze Kroatische vriend, die na de verloren WK-finale wederom een slapeloze nacht tegemoet ging.

In de namiddag, als de zon wat minder fel scheen, maakten we uitstapjes naar de andere kant van het eiland. Naar Long Beach, waar je honderden meters in zee kon doorlopen en waar de backpackersscene zich ophield. Op gepaste afstand van stoere, ongeschoren jongens en blonde meisjes in spijkerbroekje en bikini dronken wij onze 'sundowners' aan een strandbarretje.

Een uitstapje waar vooral Roger schoorvoetend mee in had gestemd was de 'snorkeltour'. Met een kleine watertaxi voeren we de zee op naar een aantal snorkelplekken. De eerste halte was een onderwaterbezoek aan duizenden vissen die tussen kleurig koraal zwommen. We spotten de 'Belgische supportersvis' (vanwege zijn zwart, geel, rode kleur), de regenboogvis en de 'Derde Helft vis' (Rogers voetbalteam: zwart-wit gestreept en een opbollend buikje). De tweede halte was wat minder luchtig. Onze bootman nam ons namelijk mee naar sharkpoint. Slik! Waar dus de haaien zwommen. En nee, die waren niet gevaarlijk. Aldus onze bootman, die als eerste in het diepe water sprong. We keken elkaar aan wie hem achterna zou springen. Ivich sprong als eerste, gevolgd door Ivelien. Uiteindelijk zetten ook Franz en Roger het verstand op nul. In het woeste water zwommen we wel een half uur rond, op zoek naar haaien die we eigenlijk niet wilden vinden. Uiteindelijk zagen we (gelukkig) niet meer dan een paar baby-haaitjes, waarna we (opgelucht) weer aan boord klauterden. Alleen de bootman was écht teleurgesteld (en Ivelien ook, zei ze later toen ze dit verslag las).

Op de derde plek waar de boot stil hield doken we met veel meer enthousiasme het water in. Een paar meter onder ons zagen we namelijk een grote zeeschildpad! We konden er boven blijven hangen met onze snorkels en zagen hoe hij ongestoord verder ging met zeegras grazen. Adembenemend mooi! Net toen we dachten het mooiste te hebben gezien zwom de schildpad langzaam naar boven (later hoorden we dat ze dit om de 10 minuten doen om adem te halen). Nu konden we hem niet alleen van boven, maar ook van onder zien zwemmen! Bovendien stak hij zijn hoofd even boven water, alsof hij een van ons snorkelaars was. Onze schildpad kwam daarna nog twee keer boven water, waarvan de derde het spectaculairst was. Terwijl Roger en Franz alweer terug op de boot waren, zwom Ivelien zij-aan-zij met Stoffel mee door de Zuid-Chinese zee! Deze bucketlist ervaring maakte het gemis aan haaien meer dan goed.

Naast de zee verkenden we ook de overal aanwezige jungle op het eiland Kecil. Tijdens de junglewandeling ontpopte Franz zich als varanenspotter. Telkens als er een de bosjes in schoot had hij hem gezien. We passeerden een zeer primitief hippiedorp en kwamen na drie kwartier uit bij een idyllisch strand met een strandtentje dat gerund werd door een aardig Duits meisje. Robinson Crusoe meets Brooke Shields (The Blue Lagoon).

Woensdag 18 juli 2018

Onze laatste dag op de Pherensian Kecil begon met een koortsige Franz die niets binnen kon houden (om jullie gerust te stellen: terwijl ik dit schrijf is hij weer gezond). Toen dat aan bleef houden namen we een taxiboot naar een kliniek in het enige dorp van het eiland. Daar aangekomen klonk de moskee voor het middaggebed, waardoor we voor een gesloten deur stonden. Gelukkig kwam de dienstdoende zuster later alsnog aan. We kregen wat noodzakelijke medicijnen mee (paracetamol, anti-diarree pillen). Terug bij ons resort legden we Franz in de schaduw op een strandbank, waar hij in een diepe slaap viel. Terwijl Ivich en Ivelien wat gingen eten besloot Roger nog een laatste keer visjes te gaan kijken. In de buurt van de rotsen waren opvallend veel grote vissen. En, ach gut, daar zwom ook een haai van 1,5 meter.... Aanvankelijk bleef Roger nog geïnteresseerd rondsnorkelen, maar toen hij ook nog een tweede haai spotte besefte hij pas dat hij TUSSEN EEN SCHOOL HAAIEN AAN HET ZWEMMEN WAS! Proestend en happend naar adem bereikte hij de kant.

Volgens de eilandbewoners waren deze haaien totaal ongevaarlijk, maar zie maar eens nuchter te blijven als er eentje in zee tegenkomt op één meter van je af. Voor Ivich en Ivelientje was het juist een reden om de snorkels ook nog even op te zetten. Met succes, want ze waren nog niet het water in of Ivelientje gilde al heel hard door haar snorkel toen ook zij een haai zag. Met een koortsige Franz namen we in de namiddag afscheid van ons bounty eiland. Dichter bij het aardse paradijs zullen we nooit meer komen. Nu moest Franz alleen nog de oude worden...