Tropische dagen in Karinthië

Zondag 26 juli 2020

Omdat we hoog en verlaten wakker werden op de Kanzlerhöhe - geen WiFi, geen bakkertje, geen supermarkt en amper andere hotelgasten - moesten we de skilift naar boven nemen om in ieder geval ‘Kaffee met Apfelkuchen’ te kunnen bestellen in een van de bergrestaurants. Niet dat dat nou écht een straf was. Het was prachtig wandelweer en vanaf de top van de berg keken we uit over heel Zuid-Karinthië. De Ossiachsee, de Wörthersee, de Karawanken: ze lagen erbij alsof we een driedimensionale geografische kaart bekeken.

Vanaf de Kanzlerhöhe werden modelvliegtuigjes door hobbyisten bestuurd. Even verderop rende de ene na de andere parasailer de diepte in. Tussen Alpenweides en Milka-koeien maakten we een prachtige wandeling naar het middenstation, waar we de gondel naar beneden namen. In de namiddag legden we onze handdoeken neer aan de Ossiacher See.

’s Avonds was het bal in restaurant Edelweiß, de enige plek op de berg waar wat te eten viel. Dat hadden ook andere bezoekers ontdekt. Eigenaar Theo stond er samen met zijn vrouw alleen voor en liep zuchtend en steunend door zijn restaurant om al zijn klanten te bedienen. Hij schonk ons een Schnapps in en vroeg of we een uur later terug wilden komen. Voor ons begrip voor de situatie werden we later op de avond ruimschoots beloond met nog veel meer Schnapps, waarbij Theo vooral zichzelf niet met Schnapps tekort deed.

27, 28 en 29 juli 2020

Toen we met de auto weer afdaalden naar het dal reden we over een meterslange slag die op het warme asfalt opgerold lag. We stopten en konden nog net zien hoe het beest achter de auto de bosjes in kronkelde. Vandaag was het tropisch warm en zo zou het de komende dagen blijven. Daarom boekten we een appartement Gasthof Popolari in Faak am See, een toeristendorpje tegen de Karawanken.

Dat was ook precies wat we deden: we zaten ‘vaak am See’. Maandag zochten we verkoeling bij het gemeentelijke Seebad St. Andrä aan de Ossiacher See. Gevolgd door een BBQ bij ons Gasthof met prachtig uitzicht op de Karawanken aan de Sloveense grens. Dinsdag beleefden we een dagje ‘Tilburg am Wörthersee’. Net als in 2017, toen we op doorreis waren naar Italië, hadden we een gezellig dagje met Clement, Noor Ongenae en kinderen, die in Velden am Wörthersee zaten. We zochten de schaduw op bij Strandbad Schiefling en doken voor de laatste keer in de Wörthersee.

De terugreis naar Nederland verliep op woensdag voorspoedig. Bij de Oostenrijk-Duitse grens zagen we al corona-testhokjes klaar staan, maar die zouden pas vanaf zaterdag in gebruik worden genomen. Op de A9 bij München kwamen we echter volledig stil te staan vanwege een vrachtwagen die een paar kilometer verderop dwars over de weg was geslagen. Het oponthoud duurde zó lang, dat we, toen de file na twee uur weer begon te rijden, meteen de eerste afslag namen om een hotel te zoeken. In het Beierse Pörnbach (what’s in a name) vonden we Gasthof Bogenrieder, waar de mondkapjes weer voor even op moesten.