Canada Day

‘Today we expect it to be sunny with 0% chance of rain. Have a happy Canada day!’, aldus de mededeling van het hotel die om 6 uur op onze deurmat ligt. Dat is de dag nog eens goed beginnen! Vanwege de jetlag zijn Ivelien en Franzje al om 7 uur in de ballenbak actief van de verder nog gesloten foodmarket. We ontbijten aan het rimpelloze water van de Vancouver Harbour. De SeaBus brengt ons even later naar de overkant. Vanaf het water lijkt het even alsof de watervliegtuigjes boven Vancouver Harbour allemaal door Al Qaida piloten worden bestuurd. In één rechte lijn vliegen ze op het centrum van Vancouver af. Maar dat blijkt iedere keer gezichtsbedrog als ze netjes rechts van de Canada Place landen. Daar vinden vandaag de festiviteiten plaats van de Canada Day. In de entreehal van het gigantische complex worden we gevraagd of we de Canadese nationaliteit aan zouden willen nemen. Bij de Citizenship Ceremony worden nieuwe Canadese staatsburgers ingewijd op een gospelachtige manier. Op zich wel interessant, maar vanwege de ellenlange rij vol met Canadezen-in-de-dop blijven we toch maar Nederlands. Een hal verderop presenteert het Canadese leger zich. Na plaats te hebben genomen in de cockpit van een straaljager mogen Ivelien en Franzje op een computerscherm er zelf een besturen. Ze slagen er in korte tijd in om twee JSFs volledig de grond in te boren. Snel wegwezen voordat we de kosten moeten vergoeden!

Rondom de Canada Place zien we overal rijen ontstaan waarvan het doel ons onduidelijk is. We sluiten aan bij een korte rij en krijgen aan het einde vier plastic zonnebrillen cadeau. Bij weer een andere krijgen we yoghurt drankjes. Maar wat die (vooral Aziatische) Canadezen er nou aan vinden om hun Canada Day in lange rijen door te brengen voor een klein blikje Pepsi, een fotootje van een nepboerderij of een prijsvraag waar je een Blackberry mee kunt winnen? Het blijft een mysterie voor ons Nederlanders. In het Harbour Green Park, gelegen aan de baai, vermaken kindjes zich vervolgens op springkussens. Daarna rennen ze op een waterpleintje tussen fonteintjes. Met kletsnatte kleren (die zo weer droog zijn) bezoeken we de Vancouver Lookout en het hippe Gastown. Deze uitgaansbuurt met roodbakstenen huizen en veel horeca is een van de weinige buurten van Vancouver met historie van enige betekenis. Vancouver kreeg pas stadsrechten in 1886. Als we vanuit Gastown doorlopen naar Chinatown passeren we East Hasting Street waar we plotseling tussen de zelfkant van de Vancouverse samenleving lopen. Overal zwervers en junks, die overigens wel aardig zijn. ‘Great dress’, roept een graatmagere vrouw naar Ivich.

Chinatown is een beetje vervallen, oogt jaren vijftig maar heeft wel haar eigen typisch Aziatische karakter. Op een pleintje voor het Sun Yat Sen park zijn activiteiten. Chinese middelbare dames maken een Chinees dansje gevolgd door een optreden van een Chinese karaoke smartlapzanger. In het parkje komen we op adem van onze jetlag. Vroeg in de avond duiken we het echte China in bij Hon’s restaurant, een soort Chinese gaarkeuken met meer dan 300 Chinese gerechten die we nauwelijks kunnen plaatsen. Als Franzje aan de Peking duck in slaap valt wordt het tijd om te gaan. In de bus naar het centrum kijkt Ivelientje haar ogen uit naar al die ‘arme mensen’ op Hasting Street. Plotseling lijkt Canada op een derde wereldland. Voordat we de SeaBus terug nemen naar het hotel sluiten we nog even aan bij de Canada Day Parade die op gang is gekomen. We zien een Schots regiment met doedelzakken, de brandweer, de politie, een Koreaanse delegatie en vele andere groepen paraderen langs een enthousiast publiek. ’s Avonds bekijken we vanaf de Londsdale Quay het prachtige vuurwerk boven Vancouver Harbour waarmee de Canada Day wordt afgesloten. Vanuit een kroeg proberen enkele Canadezen de sentimenten nog aan te wakkeren met het volkslied ‘O Canada’ (zie http://www.youtube.com/watch?v=zwDvF0NtgdU), maar dat zet niet echt door.