Into the wild!

In de keuken van het hostel is het ’s ochtends een komen en gaan van ontbijtende reizigers. Na het ontbijt gaan we weer het hele stuk terug naar Banff voor Ivichs lenzen. Terwijl wij sliepen blijkt oma Marijke onze list goed te hebben uitgevoerd in Nederland. Terug in Lake Louise bezoeken we het andere bekende meer: Lake Moraine. We nemen een pad de bossen in (grizzly gebied!) en lopen een aantal stevige kilometers richting het Consolidation Lake. De kindjes hebben het wandelen inmiddels goed te pakken. Ze gaan helemaal op in de zoekspelletjes en raadseltjes die we ze tijdens de tochten voorleggen. Eenmaal aan het wederom adembenemende Consolidation Lake wordt Franzje zelfs zo overmoedig dat hij bij het klauteren tussen een paar stenen valt (hij zat achter een eekhoorntje aan). Schrikken, een brul en wat schrammen maar als een als echte een Tour de France-renner hervat hij de etappe daarna weer alsof er niets gebeurd is. Met al die butsen, schrammen en muggenbulten ziet er hij inmiddels uit als Johnny Hoogerland vorig jaar, maar hij wandelt gestaag door. Oh ja, we kwamen ook nog een grote wilde bergmarmot tegen op de weg terug.

Het pad loopt langs een snel stromende rivier en is de Mercedes onder de wandelingen. Na vandaag zullen we voortaan altijd onze neus optrekken voor iedere boswandeling in Nederland, zeggen we elitair tegen elkaar. Op onze laatste krachten klimmen we ook nog even naar boven om een uitzicht te krijgen over dat andere meer, Lake Moraine. Daar maakt een Canadees een familiekiekje van ons. Of we Evert van Benthem kennen? Natuurlijk! We leggen hem uit dat de tweevoudig Elfstedentocht winnaar de bekendste Nederlander in Canada is. Onze fotograaf en zijn vrouw blijken goed bevriend te zijn met hem want hun kinderen schaatsen met de Van Benthems. Maar het gesprek wordt nog opmerkelijker als ons gevraagd wordt of we hun zoon misschien ook kennen, de wereldrecordhouder op de 500 meter, Jeremy Wotherspoon? Die kennen we natuurlijk ook! We nemen hartelijk afscheid van mevrouw en meneer Wotherspoon en keren vroeg terug naar ons hostel.

Donderdag 11 juli 2013

De dag begint met Canadian pancakes met blueberries die we van een Canadese hostelgenoot cadeau hebben gekregen. Vandaag gaan we de Icefields Parkway afleggen, in de gidsen zeer terecht als de mooiste weg ter wereld bestempeld. Onze dag zal voornamelijk turquoise kleuren, te beginnen bij het Bow Lake. Dit meer was letterlijk de bron van alle ellende van de recente overstromingen (uit het Bow Lake stroomt de Bow rivier). Neemt niet weg dat ze betoverend mooi is. Even verderop is het Peyto Lake minstens net zo mooi, maar hebben we zicht vanaf boven. Eerst staan we tussen de Chinezen, maar als we een eenvoudig pad verder naar boven lopen hebben we een prachtig privé uitzicht op het Peyto dal met haar schakering aan turquoise meren.

Vele indrukwekkende uitkijkpunten verder, waaronder de Mistaya Canyon waar een machtige rivier zich de afgelopen duizenden jaren tussen hoge kalkstenen rotsen heeft gekerfd, bereiken we rond 17 uur het Rampert Creek Wilderness Hostel middenin de wilde natuur. Zonder stromend water en beperkte elektriciteit. Beheerder Alan, een zachtaardige, slungelige Canadees, heet ons welkom en legt de spelregels uit: eten onmiddellijk opbergen vanwege de beren en ’s nachts op weg naar de wc hokken (ouderwetse beerputten) uitkijken voor loslopend wild (slik!). We zitten hier samen met een aardige politieman uit Vancouver die op de fiets onderweg is en een Nederlands backpack-stel. Het ziet er allemaal eenvoudig maar grappig uit. Net als we aan het eten zijn (alles is hier doe-het-zelf) komen de Verenigde Naties binnen. Althans, een afvaardiging daarvan, getuige de vele verschillende nationaliteiten van een reisgroep van 15 personen die hier ook komt slapen vannacht. Het is plotseling gezellige chaos in de gezamenlijk keuken annex huiskamer.

Nadat de kindjes in bed liggen (een soort bedstee) gaan we de sauna in. De sauna? Ja, want daar staat Rampert Creek bekend om: de op hout gestookte sauna grenzend aan de wild stromende en ijskoude beek! We zitten er een ruim uur in, afgewisseld door korte wandelingetjes in het bos (het regent, het is 5 graden en hoger op de berg zien we het zelfs sneeuwen!) en snelle sprongetjes in de beek van 3 graden. Roger slaagt er zelfs in om zich één keer helemaal in de beek onder te dompelen. We stoken de sauna lekker op met houtblokken en nomineren deze ervaring toch wel als nummer één van onze vakantie. De rest van de avond zitten we rozig in de huiskamer met het Nederlandse backpackstel Hugo en Elke, terwijl de andere gasten kaarten aan de keukentafel. We luisteren vol interesse naar de verhalen van Hugo die sinds november 2012 door Canada aan het liften is van de uiterste oostpunt in Newfoundland op weg naar de uiterste westpunt in oktober 2013. Weer eens wat anders dan subsidie advies of bankieren. Als we ook de tocht naar de wc hokken hebben overleefd vallen we gelukzalig in slaap.

Op de marmot bij het Consolidation Lake na vreemd genoeg stilstand in de wildstand deze dagen…